Eparchia perejasławska
W dzisiejszym świecie Eparchia perejasławska stał się tematem rosnącego zainteresowania szerokiego grona ludzi. Dzięki wielu aspektom i wpływowi na różne obszary życia Eparchia perejasławska przykuł uwagę wielu osób, od ekspertów w tej dziedzinie po tych, którzy dopiero zaczynają badać jego implikacje. Niezależnie od tego, czy Eparchia perejasławska odnosi się do osoby, tematu, daty czy innego elementu, jego znaczenie we współczesnym społeczeństwie jest niezaprzeczalne. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne wymiary Eparchia perejasławska, analizując jego znaczenie, stojące przed nim wyzwania i możliwe implikacje na przyszłość.
 Sobór Wniebowstąpienia Pańskiego w Perejasławiu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data powołania |
X–XI w. |
| Data zamknięcia |
1803 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sobór |
św. Michała Archanioła w Perejasławiu |
| Biskup diecezjalny |
Hilarion (Kondratowski) (ostatni) |
Eparchia perejasławska – prawosławna administratura z siedzibą w Perejasławiu, istniejąca między XI stuleciem a 1279 i ponownie od 1698 do 1803.
Historia
Według różnych źródeł została erygowana w 991[1], 992[2], na początku XI w.[2], w 1054 lub 1071[1]. Początkowo nosiła nazwę eparchia perejasławska[1]. Eparchia obejmowała ziemie perejasławską, suzdalską i smoleńską[2]. W 1089 w Perejasławiu wyświęcony został sobór św. Michała Archanioła, zbudowany na miejscu starszej cerkwi[2]. W latach 1269–1279 eparchia działała pod nawą eparchia perejasławska i sarajska, po czym została zlikwidowana[1].
Samodzielną eparchię perejasławską restytuowano w 1733. Administratura działała do 1785. Następnie Perejasław stał się siedzibą jedynie wikariuszy eparchii kijowskiej. Po raz ostatni eparchia perejasławska funkcjonowała w latach 1799–1803, po czym została przyłączona do eparchii połtawskiej i perejasławskiej. Współcześnie (2013) w strukturach metropolii kijowskiej istnieje wikariat perejasławsko-chmielnicki[1].
Biskupi perejasławscy[1]
" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]Patriarchat Konstantynopolitański
- Lew[3]
- Mikołaj I, 1054–1072
- Piotr, 1072–1082
- Mikołaj II, lata nieznane
- Efrem, 1089(?)–1100(?)
- Symeon I, 1104
- Łazarz, 1104–1117
- Sylwester, 1118–1123
- Mikołaj III, 1123
- Jan, 1123–1125
- Marek (Makary?), 1125–1134
- Marceli, 1134–1135
- Makary, 1135–1141
- Eutymiusz, 1141–1155
- Bazyli, 1156–1168
- Antoni, 1168–1197
- Paweł, 1198–1231
- Symeon II, 1239
- Teodor, 1239–1269
- Teognost, 1269–1279
Rosyjski Kościół Prawosławny
- Cyryl (Szumlański), 1715–1726
- Arseniusz (Berło), 1733-1735 i ponownie 1736–1744
- Nikodem (Skrebnicki), 1745–1751
- Jan (Kozłowicz), 1753–1757
- Gerwazy (Lincewski), 1757–1769/1770
- Hiob (Bazylewicz), 1770–1776
- Hilarion (Kondratowski), 1776–1785
- Wiktor (Sadkowski), 1785–1793 – wikariusz metropolity kijowskiego kierujący strukturami prawosławnymi w Rzeczypospolitej