Eryk Pfann

W dzisiejszym świecie Eryk Pfann odgrywa istotną rolę w codziennym życiu ludzi. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ na kulturę popularną, wpływ na społeczeństwo, czy też znaczenie w branży zawodowej, Eryk Pfann jest tematem, który nie pozostaje niezauważony. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Eryk Pfann, od jego pochodzenia i ewolucji po jego znaczenie w dzisiejszym świecie. Poprzez analizę różnych perspektyw i konkretnych przykładów będziemy starali się zrozumieć prawdziwe znaczenie Eryk Pfann w naszym codziennym życiu.

Eryk Pfann
Ilustracja
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1889
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

13–14 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Szwoleżerów

Stanowiska

dowódca szwadronu zapasowego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Eryk Wilhelm August Alfred Pfann (ur. 15 listopada 1889 w Wiedniu, zm. 13–14 kwietnia 1940 w Katyniu) – major kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 15 listopada 1889 w Wiedniu, w rodzinie Maksymiliana i Rozalii[1].

Po odbyciu jednorocznej ochotniczej służby wojskowej w cesarskiej i królewskiej Armii został mianowany chorążym rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1912 i wcielony do 16 Pułku Huzarów w Mariborze[2]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W 1913 został powołany do służby zawodowej, mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 listopada 1913 w korpusie oficerów kawalerii i wcielony do 3 Pułku Ułanów w Krakowie[3]. W szeregach tego oddziału wziął udział w I wojnie światowej. Awansował na nadporucznika ze starszeństwem z 1 lipca 1915[4][5][6].

W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 6 Pułku Ułanów Kaniowskich jako dowódca 4 szwadronu[7]. Wyróżnił się 26 kwietnia 1920 w walce o wieś Kijanówka w Ukrainie i został przedstawiony przez rotmistrza Stanisława Pomiankowskiego do odznaczenia Orderem Virtuti Militari[8]. Po raz drugi do odznaczenia tym orderem został przedstawiony przez pułkownika Stefana Cieńskiego za walkę stoczoną 2 lipca 1920 pod wsią Butowce[9]. 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[10].

W 1922 został przeniesiony do 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich w Bielsku (od czerwca 1926 w Starogardzie). 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 43. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[11]. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy I dywizjonu[12], a w 1924 pełni obowiązki kwatermistrza[13]. Szkolił się w Centralnej Szkole Kawalerii i w Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[1]. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[14]. W kwietniu 1928 został przesunięty ze stanowiska kwatermistrza na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego 2 pszwol. w Toruniu[15][16]. W lipcu 1929 został zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[17], a z dniem 30 listopada tego roku przeniesiony w stan spoczynku[18].

W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, dostał się do niewoli sowieckiej. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku[19], skąd wysłał 7 marca 1940 pocztówkę do żony, którą otrzymała w czerwcu 1940[19]. Między 11 a 12 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[19] – lista wywózkowa 022/3 z 9 kwietnia 1940[19][1]. Został zamordowany między 13 a 14 kwietnia 1940 w Katyniu[19][1] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[20][21]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[22][23]. W 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji nadzorowanych przez Niemców[24] pod numerem 1217[25][26][19][1][27] – dosł. opisany jako Pfann Erich (raport dzienny z 6 maja 1943)[19]. Przy jego szczątkach znaleziono trzy listy oraz karty pocztowe[28][27]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 01217[28] wskazany jako Faun Erik. W Archiwum Robla informacja o nim znajduje się m.in. w notatniku znalezionym przy szczątkach Tomasza Siwickiego[29] (pakiet 0873-01)[19].

Major Pfann był żonaty z Heleną Iżykowską[1]. Mieszkał w Krakowie[19].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[30]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

W czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 474.
  2. ↑ Schematismus 1913 ↓, s. 794, 859.
  3. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 649, 730.
  4. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 550, 620.
  5. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 724, 804.
  6. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 917, 1009.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 249.
  8. ↑ Pfann (Pfan) Erik (Eryk). Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.86-8183 . Wojskowe Biuro Historyczne. .
  9. ↑ Pfann (Pfan) Erik (Eryk). Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.93-9017 . Wojskowe Biuro Historyczne. .
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920, s. 792.
  11. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 159.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 597, 678.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 539, 601.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926, s. 126.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 174.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 288, 341.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 187.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 18 października 1929, s. 331.
  19. ↑ a b c d e f g h i Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 615.
  20. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
  21. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  22. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  23. ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
  24. ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” (pol.).
  25. ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 199 (niem.).
  26. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. .
  27. ↑ a b Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (6 (344)), pbc.uw.edu.pl, 5 lutego 1949, s. 3 (pol.).
  28. ↑ a b Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 159, ISBN 83-89986-91-4 (pol.).
  29. ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 674.
  30. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  31. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. .
  32. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 597.
  33. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 288.
  34. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1009.

Bibliografia