Eublefary
W dzisiejszym świecie Eublefary zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Znany ze swojego wpływu na różne aspekty społeczeństwa, Eublefary przyciągnął uwagę naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa. Jej wpływ rozciąga się na obszary takie jak ekonomia, polityka, technologia, kultura i życie codzienne. Ponieważ Eublefary nadal jest przedmiotem analiz i debat, niezwykle ważne jest zrozumienie jego implikacji i konsekwencji teraz i w przyszłości. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie i zakres Eublefary, a także jego możliwy wpływ na społeczeństwo.
| Eublepharidae[1] | |||
| Boulenger, 1883[2] | |||
 Przedstawiciel rodziny – eublefar tygrysi (Eublepharis macularius) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina |
eublefary | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Eublepharis Gray, 1827 | |||
| Rodzaje | |||
| |||
Eublefary[3], eublefarowate (Eublepharidae) – rodzina jaszczurek z rzędu łuskonośnych (Squamata). Wcześniej klasyfikowane jako podrodzina Eublepharinae w obrębie rodziny gekonowatych (Gekkonidae)[4][5][6][1]. Żywią się owadami. Są to jaszczurki nocne.
Zasięg występowania
Rodzina obejmuje gatunki występujące w Ameryce Północnej i Centralnej, zachodniej i wschodniej Afryce, południowo-zachodniej, południowej, południowo-wschodniej i wschodniej Azji[7].
Systematyka
Do rodziny należą następujące rodzaje[8]:
- Aeluroscalabotes Boulenger, 1885 – jedynym przedstawicielem jest Aeluroscalabotes felinus (Günther, 1864) – kotogekon indochiński[9]
- Coleonyx Gray, 1845
- Eublepharis Gray, 1827
- Goniurosaurus Barbour, 1908
- Hemitheconyx Stejneger, 1893
- Holodactylus Boettger, 1893
Przypisy
- ↑ a b R. Alexander Pyron, Frank T. Burbrink, John J. Wiens, A phylogeny and revised classification of Squamata, including 4161 species of lizards and snakes, „BMC evolutionary biology”, 13, 2013, s. 93, DOI: 10.1186/1471-2148-13-93, PMID: 23627680, PMCID: PMC3682911 (ang.).
- ↑ G.A. Boulenger. Remarks on the Nyctisaura. „The Annals and magazine of natural history”. Fifth series. 12 (71), s. 308, 1883. (ang.).
- ↑ Sławomir Kornaś. Praktyczne wskazówki dotyczące biologii i hodowli eublefarów lamparcich. „Wszechświat”. 102 (4–6), s. 119–122, 2001. Polskie Towarzystwo Przyrodników im. Kopernika. ISSN 0043-9592. (pol.).
- ↑ Tony Gamble, Aaron M. Bauer, Eli Greenbaum, Todd R. Jackman. Out of the blue: a novel, trans-Atlantic clade of geckos (Gekkota, Squamata). „Zoologica Scripta”. 37 (4), s. 355–366, 2008. DOI: 10.1111/j.1463-6409.2008.00330.x. (ang.).
- ↑ Nicolas Vidal, S. Blair Hedges. The molecular evolutionary tree of lizards, snakes, and amphisbaenians. „Comptes Rendus Biologies”. 332, s. 129–139, 2009. DOI: 10.1016/j.crvi.2008.07.010. PMID: 19281946. (ang.).
- ↑ John J. Wiens i inni, Resolving the phylogeny of lizards and snakes (Squamata) with extensive sampling of genes and species, „Biology Letters”, 8 (6), 2012, s. 1043–1046, DOI: 10.1098/rsbl.2012.0703, PMID: 22993238, PMCID: PMC3497141 (ang.).
- ↑ R. Midtgaard: Eublepharidae. RepFocus. . (ang.).
- ↑ P. Uetz & J. Hallermann: Higher taxa: Eublepharidae. The Reptile Database. . (ang.).
- ↑ Praca zbiorowa: Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 380. ISBN 83-01-14344-4.