Eugenia Sienkiewicz-Przyałgowska
Eugenia Sienkiewicz-Przyałgowska to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od momentu powstania budzi duże zainteresowanie i jest przedmiotem licznych debat i dyskusji. W tym artykule dokładnie przeanalizujemy najważniejsze aspekty związane ze zmienną Eugenia Sienkiewicz-Przyałgowska, od jej powstania po dzisiejsze implikacje. Przeanalizujemy jego wpływ na społeczeństwo, jego ewolucję w czasie i możliwe perspektywy na przyszłość. Ponadto przeanalizujemy różne opinie i punkty widzenia ekspertów w tej dziedzinie, aby zapewnić wszechstronną i szczegółową wizję, która pozwoli naszym czytelnikom w pełni zrozumieć znaczenie i znaczenie Eugenia Sienkiewicz-Przyałgowska dzisiaj.
 Eugenia Sienkiewicz-Przyalgowska, portret pędzla M. Siergejewa-Korobowa, 1911 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Alma Mater |
Szkoła Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej |
| Dziedzina sztuki | |
Eugenia Sienkiewicz-Przyałgowska (ur. 10/22 lutego 1891 w Wilnie, zm. 10 stycznia 1980 tamże) – malarka, nauczycielka, żona lekarza Marina Przyałgowskiego.
Życiorys
Pochodziła ze szlacheckiej Sienkiewiczów rodziny herbu Wenda. W latach 1902–1907 uczyła się w Wileńskiej Szkole Rysunkowej, zaś w latach 1907–1910 w Szkole Technicznej Rysunku i Malarstwa dla Rzemieślników. Naukę kontynuowała w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet M. Niedzielskiej, m.in. u S. Kamockiego i W. Tetmajera oraz na Kursach Wyższych dla Kobiet im. A. Baranieckiego przy Muzeum Techniczno-Przemysłowym u J. Malczewskiego, W. Wodzianowskiego i J. Siedleckiego[1]. Na wystawie tych Kursów w 1911 r. jej obraz „Portret chłopki” zdobył III nagrodę. Od 1912 r. w Wilnie, uczennica Szkoły Rysunkowej u M. Siergejewa-Korobowa, uczestniczka wystawy pejzażu i fotografii zorganizowanej przez S. Jarockiego. W latach 1916–1923 przebywała m.in. w Harbinie u siostry Stanisławy Homan, gdzie uczyła rysunku w Gimnazjum Polskim, od 1917 r. w Petersburgu. Od 1923 r. ponownie w Wilnie, w latach 1931–1935 była skarbnikiem Wileńskiego Towarzystwa Niezależnych Artystów Sztuk Pięknych[2]. Uczestniczyła w wystawach Towarzystwa, w Wilnie i warszawskiej Zachęcie (1933), m.in. z Czesławem Wierusz-Kowalskim. W 1939 r. wstąpiła do Wileńskiego Towarzystwa Popularyzacji Kultury. Po wojnie zaniechała działalności twórczej.
Została pochowana na Cmentarzu Słonecznym (Saules Kapines) w Wilnie. Autorka pejzaży i obrazów wojny, później malowała portrety członków rodziny oraz wileńskich lekarzy i profesorów, jak również martwe natury i obrazy do kościołów. Jej portret pędzla M. Siergejewa-Korobowa jest stale eksponowany w wileńskim Wileńskiej Galerii Malarstwa (Vilniaus Paveikslu Gelarija). Pozostawiła nieopublikowane wspomnienia[3].
Przypisy
- ↑ Malinowski i inni, Kształcenie artystyczne w Wilnie i jego tradycje : [katalog wystawy] Toruń, 15 marca - 5 maja 1996 ; Wilno, 7 czerwca - 7 lipca 1996 = Vilniaus meno mokykla ir jos tradicijos : Torūné, 1996 kovo 15 - gegužés 5 ; Vilnius, 1996 birželio 7 - liepos 7, Wydawnictwo UMK, 1996, ISBN 83-231-0735-1, OCLC 750080166 .
- ↑ Józef. Poklewski, Polskie życie artystyczne w międzywojennym Wilnie, Wydawn. Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 1994, ISBN 83-231-0542-1, OCLC 246880143 .
- ↑ Eugenia Sienkiewicz Przyałgowska Wspomnienia
Linki zewnętrzne
- Karol Sienkiewicz: Eugenia Sienkiewicz-Przyałgowska. Malarka. sienkiewiczowie.pl. .
- Karol Sienkiewicz: Wspomnienia Eugenii Sienkiewicz-Przyałgowskiej. sienkiewiczowie.pl. .
- Kobieta z palmami, obraz ze zbiorów Litewskiego Muzeum Sztuki.