Eurotunel

Wygląd przypnij ukryj Eurotunel
Ilustracja
Przebieg trasy Eurotunelu (Francja – Wielka Brytania)
Państwo

 Wielka Brytania

Miejscowość

Folkestone

Państwo

 Francja

Miejscowość

Calais

Oficjalna nazwa

fr. Tunnel sous la Manche,
ang. Channel Tunnel

Przeszkoda

Kanał La Manche

Rodzaj

tunel kolejowy

Długość

50 450 m

Liczba tub

2 jednotorowe + 1 serwisowa

Data otwarcia

6 maja 1994 (tunel)
14 listopada 1994 (przewozy pasażerskie)

Budowa
Data budowy

grudzień 1987 – maj 1994

Zarządzanie
Koncesjonariusz

Groupe Eurotunnel S.A.

Położenie na mapie Wielkiej BrytaniiMapa konturowa Wielkiej Brytanii, blisko prawej krawiędzi na dole znajduje się punkt z opisem „Eurotunel”EurotunelEurotunel
Położenie na mapie FrancjiMapa konturowa Francji, blisko górnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Eurotunel”EurotunelEurotunel
Położenie na mapie EuropyMapa konturowa Europy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Eurotunel”EurotunelEurotunel
Ziemia51°00′45,0″N 1°30′14,8″E/51,012500 1,504100
Strona internetowa

Eurotunel (fr. Tunnel sous la Manche, ang. Channel Tunnel, także Eurotunnel) – tunel kolejowy pod Cieśniną Kaletańską – najwęższą częścią kanału La Manche. Długi na ok. 50 km. Łączy Calais we Francji z Folkestone w Wielkiej Brytanii. Został wybudowany i jest obsługiwany przez brytyjsko-francuskie, prywatne konsorcjum Eurotunnel plc. Koszt budowy wyniósł (w cenach z 1985) 4,65 miliarda £. Oddany do użytku w 1994 r.

Wbrew nazwie są to trzy tunele: po jednym dla każdego kierunku, a pomiędzy nimi mniejszy tunel serwisowy – przeznaczony wyłącznie dla służb ratowniczych i pracowników serwisu. Połączony jest przejściami z tunelami komercyjnymi. Nie ma w nim torowiska.

Ruch samochodowy i osobowy przez tunel odbywa się za pomocą wahadłowych pociągów Le Shuttle oraz dalekobieżnych pociągów dużych prędkości Eurostar, kursujących z Londynu do Paryża i Brukseli.

Dane techniczne

Przekrój w pobliżu przejścia między tunelami:  A-tunele komercyjne, lewy-TAM, prawy-Z POWROTEM,  B-kanał serwisowy (brak torowiska),  C-przejścia poprzeczne łączące tunele kolejowe z tunelem serwisowym (co 375 metrów),  D-kanał wyrównujący ciśnienie między tunelami w czasie przejazdu pociągu Profil geologiczny wzdłuż trasy tunelu Terminal towarowy w Folkestone

Pociągi

Shuttle Wagony do przewozu samochodów osobowych

Przez tunel kursują wahadłowo między Coquelles i Folkestone pociągi, nazywane Shuttle (z ang. wahadłowiec), przewożące samochody osobowe, autobusy, motocykle, minibusy, samochody dostawcze, kampery oraz ich pasażerów, bagaże i towary wewnątrz ich własnych pojazdów. Pociągi te jeżdżą z szybkością 160 km/h. Obsługiwane są przez Getlink. Przewoźnik kolejowy bardziej znany jest pod nazwą Eurotunnel.

Do wagonów nie są zabierane pojazdy wykorzystujące LPG jako paliwo, natomiast pojazdy posiadające instalację gazową do użytkowania m.in. kuchenek, ogrzewania mogą być przewożone pociągami Shuttle pod warunkiem wyłączenia instalacji na czas przewozu.

Eurostar

Pociągi pasażerskie Eurostar poruszają się z prędkością 300 km/h, zwalniając w tunelu do 160 km/h. Kursują na trasach:

Terminale

Załadunek samochodu

Terminale przystosowane do obsługi pociągów jeżdżących przez Eurotunel muszą posiadać szczególną konstrukcję z rampami załadowczymi, na które mogą bezpośrednio wjeżdżać np. autobusy i samochody ciężarowe. Sam proces ładowania pojazdów i ludzi do wagonów musi przebiegać bardzo sprawnie, gdyż w przeciwnym razie transport przez tunel nie byłby konkurencyjny w stosunku do transportu promowego.

Główne terminale na obu końcach tunelu znajdują się w Coquelles (strona francuska) i w Folkestone (strona angielska). Istnieje bezpośredni dojazd do terminali z autostrad – odpowiednio A16 (węzeł nr 42) i M20 (węzeł nr 11A, tylko od strony Londynu). Pociągi jeżdżące między Paryżem a Londynem i Brukselą mają swoje początkowe terminale w centrach tych miast. W Londynie do dnia 14 listopada 2007 był to dworzec Waterloo, od momentu uruchomienia linii kolejowej dużej szybkości High Speed 1 połączenia zostały przeniesione na dworzec St Pancras Station. W Paryżu terminalem końcowym jest Gare du Nord, zaś w Brukseli dworzec Midi (Zuid). Oprócz tego terminale pasażerskie znajdują się w: Ebbsfleet International, Ashford i Lille.

Historia

Początki

W 1802 francuski inżynier, Albert Mathieu, zaprojektował pierwszy tunel, przez który miały przejeżdżać dorożki. Po 1830, kiedy to rozwinęła się linia kolei parowych, zaczęto myśleć nad połączeniem kolejowym przez tunel pod kanałem. Thome de Gamond spędził 30 lat pracując nad różnymi projektami tunelu.

Projekty

Dopiero w 1957 została utworzona specjalna grupa zajmująca się projektowaniem tunelu. W 1973 mieli gotowe cztery projekty:

Wybrany został projekt „Eurotunel” i 1 grudnia 1987 zaczęto budowę po stronie angielskiej. Po trzech latach 1 grudnia 1990 Graham Fagg i Phillippe Cozette w obecności mediów przebili ostatnią warstwę skały i podali sobie ręce. 6 maja 1994 nastąpiło oficjalne otwarcie przez królową Elżbietę II oraz francuskiego prezydenta François Mitterranda, a po miesiącu odbył się pierwszy przejazd Eurotunelem.

Przypisy

  1. ↑ Polską nazwę tunelu podaje Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej, Nazewnictwo geograficzne świata, zeszyt 12, na s. 70 oraz 240.
  2. ↑ Eurotunnel. aferry.pl. ..
  3. ↑ a b Eurotunnel Le Shuttle: Take your car to the Continent. eurotunnel.com. . (ang.).
  4. ↑ TGVweb – Eurostar.
  5. ↑ Eurotunnel Network Statement – 2008 working timetable. eurotunnel.com. ..
  6. ↑ www.eurotunnel.com – Build.
Kontrola autorytatywna (tunel międzynarodowy):Encyklopedia internetowa: