Fallicyzm

W dzisiejszym świecie Fallicyzm to temat, który zyskuje coraz większe znaczenie i zainteresowanie. Od pewnego czasu Fallicyzm jest przedmiotem debat i badań w różnych obszarach, a jego wpływ między innymi na społeczeństwo, gospodarkę, zdrowie budzi ciekawość i zainteresowanie wielu osób. W tym artykule szczegółowo zbadamy Fallicyzm, analizując jego historię, ewolucję i dzisiejsze znaczenie. Ponadto zbadamy różne perspektywy i opinie na temat Fallicyzm, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję w tej kwestii.

Ten artykuł od 2010-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Egipski bóg Min w postaci ityfallicznej

Fallicyzm lub kult falliczny – kult bogów związanych z płodnością (także z rolnictwem) za pośrednictwem symboli wyobrażających męskiego członka w stanie wzwodu, czasem w połączeniu z odpowiadającym mu symbolem żeńskim. Symbole falliczne, symbolizujące potęgę twórczą, zazwyczaj umieszczano w świątyniach, czasem także przy drogach i placach. Kulty falliczne są szeroko rozpowszechnione w kulturach tradycyjnych:

  • pradawnym bóstwem płodności starożytnych Egipcjan był ityfaliczny bóg Min[1];
  • starogrecki bóg płodności Priap był też przedstawiany z wyraźnie zaznaczoną erekcją;
  • skandynawskiego boga Freyra również wyobrażano w postaci fallicznej;
  • charakter falliczny miały poświęcone Hermesowi przydrożne hermy w starożytnej Grecji;
  • w starożytnym Egipcie podczas świąt ku czci Ozyrysa kobiety obnosiły lalki o długości 1 łokcia, z równie długim penisem poruszanym za pomocą sznurka;
  • w państwie Chazarów przed przyjęciem judaizmu;
  • w Kanadzie i w USA od lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku – Kościół św. Priapa;
  • domniemywany jest także falliczny charakter słowiańskiego Wołosa (Welesa) poprzez odniesienia do polskiego wał (wulg. „członek męski”)[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ J. Lipińska, M. Marciniak: Mitologia starożytnego Egiptu. Warszawa; WAiF, 1986, s. 199.
  2. ↑ Andrzej M. Kempiński: Słownik mitologii ludów indoeuropejskich. Poznań: KW SAWW, 1993, s. 137. ISBN 83-85066-91-8.