Dziś Feliks Łabuński jest bardzo ważną kwestią, która wpływa na różne obszary społeczeństwa. Od początków do dzisiejszego wpływu Feliks Łabuński był przedmiotem licznych badań, debat i dyskusji. Celem tego artykułu jest dokładne zbadanie wszystkich aspektów związanych z Feliks Łabuński, od jego implikacji w życiu codziennym po znaczenie w dziedzinach akademickich i zawodowych. Poprzez szczegółową analizę będziemy starali się lepiej zrozumieć znaczenie Feliks Łabuński we współczesnym społeczeństwie i jego dalszy wpływ w przyszłości.
| Imię i nazwisko |
Feliks Roderyk Łabuński |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
27 grudnia 1892 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
28 kwietnia 1979 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Feliks Roderyk Łabuński[1][2][3] (ur. 27 grudnia 1892 w Ksawerynowie, zm. 28 kwietnia 1979 w Cincinnati[1][2][3]) – polski pianista i kompozytor.
Brat Wiktora[2][3]. Podstaw gry na fortepianie uczył się jako dziecko w domu rodzinnym[1][2], następnie w latach 1902–1909 był uczniem Rocha Hilla w Moskwie[1]. Od 1911 do 1915 roku studiował architekturę na politechnice w Petersburgu, przerwał jednak studia z powodu powołania do wojska[1]. Zachęcony przez Aleksandra Głazunowa zaczął komponować[1]. W latach 1921–1922 uczył się u Lucjana Marczewskiego w Zakopanem, następnie od 1922 do 1924 roku kształcił się pod kierunkiem Witolda Maliszewskiego w Warszawskim Konserwatorium Muzycznym[1][2][3]. W 1924 roku wyjechał do Paryża, gdzie początkowo był uczniem Georges’a Migota (muzykologia), a od 1926 roku studiował u Nadii Boulanger (kontrapunkt i kompozycja) i Paula Dukasa (orkiestracja) w École normale de musique[1][2][3]. W 1927 roku poznał Ignacego Jana Paderewskiego, dzięki wstawiennictwu którego otrzymał rok później stypendium[1]. Był współzałożycielem powołanego w 1927 roku w Paryżu Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków[1][2] i pełnił kolejno funkcję jego sekretarza (1927–1929), wiceprzewodniczącego (1929–1930) oraz przewodniczącego (1930–1933)[1]. Po powrocie do Polski pracował w latach 1934–1936 jako redaktor działu muzyki poważnej w Polskim Radiu[1][2][3].
W 1936 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, w 1941 roku uzyskał obywatelstwo amerykańskie[1][2][3]. Działał na rzecz popularyzacji wiedzy o muzyce polskiej, publikował artykuły w „Modern Music” i „Musical America”, przygotowywał też audycje tematyczne dla rozgłośni CBS i NBC[1]. Od 1940 do 1941 roku był wykładowcą kontrapunktu i kompozycji w Marymount College w Tarrytown[1][2][3]. W latach 1941–1944 pełnił funkcję dyrektora amerykańskiego oddziału Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej[1]. Od 1945 do 1964 roku był wykładowcą kompozycji w konserwatorium w Cincinnati[1][2][3]. W 1977 roku otrzymał nagrodę American Society of Composers, Authors and Publishers[1].
Od 1933 roku był żonaty z amerykańską rzeźbiarką Dorotheą Boit-Giersach[1].
Muzyka Łabuńskiego osadzona jest w tradycji romantycznej, z elementami neoklasycyzmu[2]. Dostrzegalne są w niej wpływy muzyki Hindemitha, Strawinskiego, Rachmaninowa i Falli[1]. W swojej twórczości dokonał syntezy myślenia harmonicznego i kontrapunktycznego, stosował skale dźwiękowe oparte na elementach polskiego folkloru muzycznego i skalach kościelnych[1]. Dzieło muzyczne pojmował całościowo, przykładając wagę do jego formy[1].
(na podstawie materiałów źródłowych)[1][2][3]