Ferdynand Orleański

Ferdynand Orleański

Ferdynand Filip Maria
Ferdinand Philippe Marie d’Orléans
1910
Książę Alençon
Dynastia	Burbonowie orleańscy
Data i miejsce urodzenia	12 lipca 1844 Neuilly-sur-Seine
Data i miejsce śmierci	29 czerwca 1910 Wimbledon (ob. Londyn)
Ojciec	Ludwik Karol Orleański
Matka	Wiktoria Koburg-Kohary
Żona	Zofia Karolina Wittelsbach
Dzieci	Ludwika Wiktoria, Emanuel
Rodzeństwo	Ludwik Gaston, Małgorzata Adelajda, Blanka Maria
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ferdynand Filip Maria Orleański, fr. Ferdinand Philippe Marie de Orléans (ur. 12 lipca 1844 w Neuilly-sur-Seine, zm. 29 czerwca 1910 w Wimbledonie) – francuski arystokrata, członek rodu panującego Królestwa Francuzów, książę Alençon.

Urodził się jako drugi syn spośród czwórki dzieci Ludwika Karola Orleańskiego (1814–1896), księcia Nemours i jego żony Wiktorii Franciszki Koburg-Koháry (1822–1857). Obok starszego brata Ludwika Gastona (1842–1922) miał dwie młodsze siostry: Małgorzatę Adelajdę (1846–1893) i Blankę Marię (1857–1932). W chwili narodzin Ferdynand był piąty w kolejności dziedziczenia tronu. Nadano mu imiona na cześć swojego stryja Ferdynanda Filipa (1810–1842). W dniu chrztu otrzymał od dziadka Ludwika Filipa I (1773–1850) tytuł książęcy, nadany na wniosek miasta Alençon. W wyniku wydarzeń rewolucji w 1848 rodzina Ferdynanda udała się na emigrację do Wielkiej Brytanii, aby zamieszkać w Claremont. Odebrał surowe wychowanie prowadzone głównie przez ojca, który marginalizował rolę matki. Kiedy Ferdynand miał 13 lat zmarła jego matka, a pieczę nad wychowaniem dzieci ojciec oddał babce Marii Amelii Burbon-Sycylijskiej (1782–1866). W 1858–1861 uczęszczał do Old Royal High School w Edynburgu.

W 1861–1866 dzięki protekcji stryja Antoniego (1824–1890) służył w armii hiszpańskiej jako kadet szkoły oficerskiej w Segowii. Po zakończeniu kursu wstąpił do regularnej służby. Urlopowany w 1866 wziął udział wraz z kuzynem Ludwikiem Filipem (1845–1866) w podróży do Australii. Jednak na wieść o śmierci babki (1866) zawrócił w Aleksandrii. W 1867–1868 brał udział w tłumieniu serii buntów na Filipinach, za co otrzymał awans na stopień kapitana. Po upadku Izabeli II, w 1868 regent Francisco Serrano zaoferował Ferdynandowi, aby objął władzę w kraju^[1]. Jednak w obawie przed wzrostem znaczenia stryja Antoniego, i sprzeciwu Napoleona III, odrzucił tę propozycję, uzasadniając ją przywiązaniem do tradycji francuskiej^[2].

Po tych wydarzeniach Ferdynand Orleański odciął się od działalności politycznej i zamieszkał wraz z nowo założoną rodziną w Palermo. W związku ze wzrostem nastrojów nacjonalistycznych we Włoszech, został oskarżony przez prasę o sprzyjanie ruchowi monarchistycznemu, mającemu na celu rozbicie świeżo zjednoczonego kraju i odnowienie Królestwa Obojga Sycylii. Chcąc zamanifestować swój sprzeciw wobec podobnym pomówieniom, wyjechał do Austro-Węgier i zamieszkał w Tyrolu (Meren, później w Mentelbergu). Po upadku II Cesarstwa, powrócił do Francji, zamieszkując chwilowo w Paryżu, aby ostatecznie przenieść się do Vincennes. W 1872 Ferdynand Orleański wstąpił do służby w wojsku francuskim, otrzymując awans na stopień majora. W 1888 został zwolniony ze służby na podstawie ustawy, która wykluczała z pełnienia funkcji państwowych wszystkich członków rodów Burbonów i Bonapartych. Odrzucił zaproszenie swojego kuzyna Ludwika Filipa (1838–1894) do emigracji. Ponownie zamieszkał w Paryżu.

W 1876 wstąpił do Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. Po tragicznej śmierci żony w 1897 złożył prośbę u papieża Piusa X o wstąpienie do regularnego zakonu (1904). Została ona odrzucona, po czym poświęcił się podróżowaniu po Europie. Zmarł w 1910 w trakcie objazdu po Anglii. Został pochowany w Kaplicy Królewskiej w Dreux.

28 września 1868 na Zamku Possenhofen w Pöcking poślubił Zofię Karolinę Wittelsbach (1847–1897), córkę Maksymiliana Józefa (1808–1888) i Ludwiki Wilhelminy (1808–1892), królewny bawarskiej. Z małżeństwa tego pochodzi dwoje dzieci:

• Ludwika Wiktoria (1869–1952) ⚭ Alfons Wittelsbach (1862–1933), syn Adalberta (1828–1875) i Amelii Burbon (1834–1905), infantki Hiszpanii;
• Filip Emanuel (1872–1931), książę Vendôme ⚭ Henryka Maria Koburg (1870–1948), córka Filipa (1837–1905), hrabiego Flandrii, i Marii Ludwiki (1845–1912), księżniczki Hohenzollern-Sigmaringen.

• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętego Huberta (1868)
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Ernestyńskiego (1868)
• Baliw Krzyża Wielkiego Orderu Honoru i Dewocji w Posłuszeństwie (1888)

• Marguerite Bourcet: Le duc et la duchesse d’Alençon. Wyd. 2. Paris: „Perrin”, 2003. ISBN 226-2020698. (fr.). Brak numerów stron w książce
• Machcewicz Paweł, Miłkowski Tadeusz: Historia Hiszpanii. Wyd. 3. popr. i uzup. Wrocław: Ossolineum, 2009. ISBN 978-83-04-04936-9.