Fluorek strontu
Dziś Fluorek strontu nadal jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy jest to Fluorek strontu na poziomie osobistym, zawodowym, politycznym czy społecznym, nie można zaprzeczyć, że jego wpływ jest odczuwalny w różnych obszarach naszego życia. W całej historii Fluorek strontu był przedmiotem żarliwej debaty, wyczerpujących badań i głębokiej refleksji. W tym artykule zagłębimy się w świat Fluorek strontu, aby zbadać jego wiele aspektów, wyzwań i możliwości. Od jego początków do obecnego stanu, zbadamy, jak Fluorek strontu ukształtował naszą rzeczywistość i jak będzie to robić w przyszłości.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
SrF | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
125,62 g/mol | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wygląd |
białe kryształy lub proszek[1] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| PubChem | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Fluorek strontu, SrF
2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy fluorków, sól kwasu fluorowodorowego i strontu. Jest kruchą, białą substancją krystaliczną, bardzo słabo rozpuszczalną w wodzie (Ksp = 4,33×10−9)[7].
Budowa
Fluorek strontu krystalizuje w układzie regularnym (fluorytu)[8]. W fazie gazowej ma budowę nieliniową, z kątem pomiędzy wiązaniami F−Sr−F wyznaczonym metodą spektroskopii rotacyjnej wynoszącym 100,8° i długością wiązania re 1,590 Å. Jest to niezgodne z modelem VSEPR, według którego cząsteczka SrF
2 powinna mieć budowę liniową[8]. Tłumaczone jest to udziałem orbitalu 4d w tworzeniu wiązania[9], jak również zniekształceniem zrębu atomowego prowadzącego do niesymetrycznego rozkładu ładunku i oddziaływaniem tak otrzymanego indukowanego dipola na jonie metalu z anionami fluorkowymi[10].
Otrzymywanie
Można go otrzymać w reakcji chlorku strontu z gazowym fluorem lub przez działanie kwasu fluorowodorowego na węglan strontu.
Strąca się jako łatwy do sączenia produkt[11].
Zastosowania
Fluorek strontu wykorzystuje się jako materiał optyczny do specyficznych zastosowań, na przykład jako powłoki na soczewkach optycznych oraz jako kryształ termoluminescencyjny. Innym zastosowaniem jest nośnik radioizotopu strontu-90 w generatorach termoelektrycznych izotopów promieniotwórczych.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Lide 2009 ↓, s. 4-92.
- ↑ Greenwood i Earnshaw 1997 ↓, s. 817.
- ↑ Lide 2009 ↓, s. 8-117.
- ↑ Strontium fluoride, ChemIDplus , United States National Library of Medicine (ang.).
- ↑ Fluorek strontu (nr 652466) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Strontium fluoride (nr 652466) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Lide 2009 ↓, s. 8-119.
- ↑ a b Greenwood i Earnshaw 1997 ↓, s. 117.
- ↑ Luis Seijo, Zoila Barandiarán, Sigeru Huzinaga. Ab initio model potential study of the equilibrium geometry of alkaline earth dihalides: MX2 (M=Mg, Ca, Sr, Ba; X=F, CI, Br, I). „Journal of Chemical Physics”. 94, s. 3762, 1991. DOI: 10.1063/1.459748.
- ↑ Ian Bytheway, Ronald J. Gillespie, Ting-Hua Tang, Richard F.W. Bader. Core Distortions and Geometries of the Difluorides and Dihydrides of Ca, Sr, and Ba. „Inorganic Chemistry”. 34, s. 2407–2414, 1995. DOI: 10.1021/ic00113a023.
- ↑ Greenwood i Earnshaw 1997 ↓, s. 820.
Bibliografia
- Norman N. Greenwood, Alan Earnshaw, Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).
- David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).