W tym artykule dokładnie zgłębimy temat Francesco Merli i przeanalizujemy jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Od powstania do obecnej ewolucji Francesco Merli był przedmiotem debaty i fascynacji zarówno ekspertów, jak i fanów. Na przestrzeni dziejów Francesco Merli odgrywał kluczową rolę w formułowaniu opinii, podejmowaniu decyzji i kształtowaniu różnych sytuacji. Poprzez wszechstronną analizę postaramy się rzucić światło na złożoność Francesco Merli i zbadać jego wpływ w różnych kontekstach, od poziomu osobistego po globalny. Mamy nadzieję, że ten artykuł stanowi wzbogacające i stymulujące spojrzenie na Francesco Merli, zachęcając czytelników do refleksji i głębszego zagłębienia się w ten fascynujący temat.
| Data i miejsce urodzenia |
27 stycznia 1887 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
12 grudnia 1976 |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Francesco Merli (ur. 27 stycznia 1887 w Mediolanie, zm. 12 grudnia 1976 tamże[1][2][3]) – włoski śpiewak operowy, tenor.
Śpiewu uczył się w Mediolanie u Carlo Negriniego i Adelaide Borghi[2]. Początkowo występował w małych teatrach prowincjonalnych[1], w 1916 roku zadebiutował na deskach mediolańskiej La Scali jako Alvaro w oparze Gaspare Spontiniego Fernando Cortez[1][2][3]. Z La Scalą związany był następnie aż do 1942 roku[2][3]. Gościnnie występował w Covent Garden Theatre w Londynie i Teatro Colón w Buenos Aires[1][2]. Kreował rolę Kalafa w rzymskiej i londyńskiej premierze Turandot Giacomo Pucciniego[1]. W 1932 roku debiutował na deskach nowojorskiej Metropolitan Opera w roli Radamesa w Aidzie[1][2][3]. Po wycofaniu się ze sceny w 1948 roku prowadził w Mediolanie działalność pedagogiczną[1][2].
Do jego popisowych ról należały: Otello w Otellu, Canio w Pajacach, Dick Johnson w Dziewczynie ze Złotego Zachodu, Don José w Carmen, Samson w Samsonie i Dalili[1][2].