Francisco Ximenes de Texada

W dzisiejszym świecie Francisco Ximenes de Texada stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu osób. Z biegiem czasu Francisco Ximenes de Texada zyskał znaczące znaczenie w różnych obszarach, wywołując debaty, kontrowersje, badania i dogłębne analizy. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Francisco Ximenes de Texada, analizując jego wpływ na społeczeństwo, jego ewolucję na przestrzeni lat i jego znaczenie w obecnym kontekście. Poprzez badania i szczegółową analizę różnych źródeł staramy się rzucić światło na Francisco Ximenes de Texada i zapewnić czytelnikowi głębokie i wzbogacające zrozumienie tego niezwykle istotnego tematu.

Fra′ Francisco Ximenes de Texada
Ilustracja
ilustracja herbu
69. Wielki Mistrz Zakonu Maltańskiego
Okres

od 28 stycznia 1773[1]
do 9 listopada 1775

Poprzednik

Manuel Pinto da Fonseca

Następca

Emmanuel de Rohan-Polduc

Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia

1703
Aragonia (teraźniejsza Hiszpania)

Data i miejsce śmierci

9 listopada 1775
Malta

Miejsce spoczynku

Katedra św. Jana, Valletta

Francisco Ximenes de Texada y Eslava – 69. Wielki Mistrz Zakonu Rycerzy Szpitalników Świętego Jana Jerozolimskiego w latach 1773–1775.

Za jego to rządów Zakon zaczął być niepopularny, głównie z powodu wielkich kłopotów finansowych, spowodowanych przez wystawny styl życia poprzednika, Manuela Pinto. Rządy Ximenesa napiętnowane były nieudanym powstaniem księży w roku 1775[2][3].

Podczas rządów Ximenesa dobudowany został skład do Reduty Salina Prawa w Salina, i od tego czasu reduta zaczęła być znana jako Reduta Ximenesa, z racji olbrzymiej tarczy herbowej z herbem Wielkiego Mistrza, znajdującej się ponad wejściem.

Reduta Ximenesa

Przypisy

  1. Francisco Ximenes de Texada. South African Relief Organisation of the Order of Malta. . (ang.).
  2. Sandro Sciberras: Maltese History - E. The Decline of the Order of St John In the 18th Century. St Benedict College. . (ang.).
  3. Frans Ciappara, 'A Spy of Marquis Tanucci': Inquisitor Antonio Maria Lante, Melitensia Historica, 2001, s. 209-220 (ang.).