Frank White (baseballista)
Dziś Frank White (baseballista) zyskał bezprecedensowe znaczenie w naszym społeczeństwie. Od swoich początków do chwili obecnej Frank White (baseballista) był przedmiotem debaty, podziwu i ciągłej ewolucji. Jego wpływ był odczuwalny we wszystkich obszarach, od polityki po kulturę popularną. W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom Frank White (baseballista), jego znaczeniu w życiu codziennym oraz temu, jak ukształtował nasz sposób myślenia i działania. Od swoich początków do dzisiejszego wpływu, Frank White (baseballista) pozostawił niezatarty ślad w historii ludzkości.
| |||||
| drugobazowy | |||||
| Pełne imię i nazwisko |
Frank White Jr. | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Smooth, Hoover | ||||
| Data i miejsce urodzenia |
4 września 1950 | ||||
| Odbijał |
prawą | ||||
| Rzucał |
prawą | ||||
| Debiut |
12 czerwca 1973 | ||||
| Ostatni występ |
30 września 1990 | ||||
| Statystyki | |||||
| Średnia uderzeń |
0,255 | ||||
| Home runy |
160 | ||||
| Uderzenia |
2006 | ||||
| RBI |
866 | ||||
| Kariera klubowa | |||||
| |||||
Frank White Jr. (ur. 4 września 1950) – amerykański baseballista, który występował na pozycji drugobazowego.
W lipcu 1970 podpisał kontrakt jako wolny agent z Kansas City Royals i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Omaha Royals, reprezentującym poziom Triple-A[1][2]. W Major League Baseball zadebiutował 12 czerwca 1973 w meczu przeciwko Baltimore Orioles[1]. W 1977 po raz pierwszy otrzymał Rawlings Gold Glove Award, zaś rok później po raz pierwszy wystąpił w Meczu Gwiazd[1].
W sezonie 1980 wystąpił we wszystkich meczach American League Championship Series, w których Royals pokonali New York Yankees 3–0 i uzyskali pierwszy w historii awans do World Series; White uzyskał średnią uderzeń 0,545, zaliczył 3 RBI i został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem serii[3]. W World Series Royals przegrali z Philadelphia Phillies w sześciu meczach[1]. W 1985 zdobył mistrzowski tytuł World Series[4]. White ustanowił rekord MLB, występując z trzeciobazowym George’em Brettem w 1914 meczach[5]. Karierę zawodniczą zakończył w 1990 roku[1].
W późniejszym okresie był między innymi trenerem pierwszej bazy w Boston Red Sox (1994–1996) i menadżerem zespołu farmerskiego Kansas City Royals Wichita Wranglers (2004–2006)[6]. W styczniu 2012 został trenerem pierwszej bazy w występującym w niezależnej lidze baseballowej American Association of Independent Professional Baseball zespole Kansas City T-Bones[7].
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 5× All-Star | 1978, 1979, 1981, 1982, 1986 | [1] |
| ALCS MVP | 1980 | [3] |
| Zwycięzca w World Series | 1985 | [4] |
| 8× Gold Glove Award | 1977–1982, 1986, 1987 | [1] |
| Silver Slugger Award | 1986 | [1] |
| # 20 zastrzeżony przez Royals | 1995 | [8] |
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Frank White Statistics and History. baseball-reference.com. . (ang.).
- ↑ Frank White Minor League Statistics & History. baseball-reference.com. . (ang.).
- ↑ a b 1980 ALCS. baseball-reference.com. . (ang.).
- ↑ a b 1985 World Series. baseball-reference.com. . (ang.).
- ↑ Negro Leagues Baseball Museum awards Lifetime Achievement to Frank White. mlbmemories.com. . (ang.).
- ↑ Frank White. tbonesbaseball.com. . . (ang.).
- ↑ T-Bones Hire Frank White. tbonesbaseball.com. . . (ang.).
- ↑ Royals Retired Numbers. baseball-reference.com. . . (ang.).