Franz Wüllner

Obecnie Franz Wüllner jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu ludzi na całym świecie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Franz Wüllner stał się kluczowym punktem dyskusji w różnych obszarach, od polityki po naukę, w tym kulturę i społeczeństwo. Opinie i perspektywy na temat Franz Wüllner są różnorodne i zmieniają się, co czyni go ekscytującym i stale rozwijającym się tematem. W tym artykule zbadamy różne aspekty Franz Wüllner, od jego dzisiejszych początków i wpływu, po możliwe przyszłe implikacje, jakie może mieć. Ponadto przeanalizujemy różne punkty widzenia i argumenty w tej sprawie, aby zaoferować kompletną i wzbogacającą wizję Franz Wüllner.

Franz Wüllner
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1832
Münster

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

7 września 1902
Braunfels

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna, muzyka romantyczna

Zawód

kompozytor, dyrygent, pianista

Multimedia w Wikimedia Commons

Franz Wüllner[1][2] (ur. 28 stycznia 1832 w Münsterze, zm. 7 września 1902 w Braunfels[1][2]) – niemiecki kompozytor, dyrygent i pianista. Ojciec śpiewaka Ludwiga Wüllnera[2].

Życiorys

Uczył się w Münsterze i we Frankfurcie nad Menem u Antona Schindlera[1][2]. Od 1850 roku działał jako artysta koncertowy[2]. W latach 1856–1858 uczył gry na fortepianie w szkole muzycznej w Monachium[1][2]. Od 1858 do 1864 roku pełnił funkcję generalnego dyrektora muzycznego w Akwizgranie[1][2]. W 1864 roku wrócił do Monachium, gdzie objął posadę kapelmistrza kapeli nadwornej i dyrygenta opery dworskiej, od 1867 roku pracował też jako nauczyciel w konserwatorium[1][2]. W latach 1877–1882 był dyrygentem kapeli dworskiej i dyrektorem konserwatorium w Dreźnie[1][2]. Od 1882 roku dyrygował nowo powstałym zespołem Berliner Philharmoniker[1][2]. W 1884 roku z rekomendacji Johannesa Brahmsa, z którym prywatnie przyjaźnił się, został dyrektorem konserwatorium i Gürzenich-Orchestre w Kolonii[1][2]. W 1877 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Monachijskiego[1].

Jako dyrygent poprowadził prawykonania Złota Renu (Monachium 1869) i Walkirii (Monachium 1870) Richarda Wagnera[1][2], a także II Symfonii (Kolonia 1885), Dyła Sowizdrzała (Kolonia 1895) i Don Kichota (Kolonia 1898) Richarda Straussa[1]. Opublikował pracę Chorübungen der Münchener Musikschule (3 tomy, Monachium 1876)[2]. Był autorem licznych kompozycji wokalno-instrumentalnych, m.in. Die Flucht der heiligen Familie, Heinrich der Finkler, Deutscher Siegesgesang, Lied und Leben, Psalm 98, Psalm 127[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 12. Część biograficzna w–ż. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2012, s. 274–275. ISBN 978-83-224-0935-0.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3980–3981. ISBN 0-02-865571-0.

Linki zewnętrzne