W dzisiejszym świecie Gaspar Octavio Hernández to temat, który przyciągnął uwagę i zainteresowanie milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w kulturze popularnej czy znaczenie w historii, Gaspar Octavio Hernández zdołał przekroczyć granice i pokolenia, stając się tematem dyskusji i debat w różnych obszarach. Od chwili pojawienia się do chwili obecnej Gaspar Octavio Hernández pozostawił swój ślad w życiu ludzi, zaznaczając przed i po sposobie, w jaki postrzegamy świat. W tym artykule zbadamy różne aspekty i wymiary Gaspar Octavio Hernández, analizując jego wpływ na różnych polach i jego rolę we współczesnym społeczeństwie.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
13 listopada 1918 |
Narodowość |
panamska |
Język | |
Dziedzina sztuki |
literatura |
Gaspar Octavio Hernández (ur. 4 lipca 1893 w Panamie, zm. 13 listopada 1918[1] tamże) – panamski poeta, dziennikarz i pisarz.
Urodził się w dzielnicy Santa Ana w Panamie[2], we wciąż należącym do Kolumbii departamencie Panamy. Był synem Federico Hernándeza i Manueli Marceliny Solanilly[3]. Ojciec porzucił rodzinę gdy Gaspar był małym dzieckiem[4], matka zmarła kilka lat później. Formalną edukację zakończył po zaledwie trzech klasach. Jako jedenastolatek stracił również braci, którzy popełnili samobójstwo[5].
Jego wczesne życie splotło się silnie z historią Panamy, tak z wojną tysiąca dni jak również z oderwaniem się terytorium od Kolumbii. Jako dziesięciolatek przyszły poeta wziął udział w manifestacji separatystów panamskich, której przewodził generał Domingo Díaz. W życiu dorosłym aktywny politycznie, był radnym dystryktu stołecznego (1914–1916)[6].
Istotna postać środowiska dziennikarskiego młodej republiki, w 1913 założył pismo "Prensa Libre"[7]. Związany również z politycznym "La Voz del Pueblo", kierował też stołeczną "La Estrellą de Panamá". W redakcji tej ostatniej zaskoczyła go przedwczesna śmierć, spowodowana gruźlicą[8].
Jako poeta debiutował wierszem Mármol Sagrado opublikowanym na łamach pisma "Variedades" w 1909. Jego twórczość, zaliczana do modernizmu, charakteryzuje się dużą muzycznością[9], przewijają się w niej motywy patriotyczne, miłosne, czasem znaleźć w niej można odwołania do Biblii. Pozostawił choćby Melodías del pasado (1915) i Cristo y la mujer de Sichar (1916) oraz, opublikowane pośmiertnie, La copa de amatista (1923)[10].
Doczekał się dwojga dzieci, syna Octavia Augusta (1916–1975) i córki Armindy (1918–1951)[11].
Panamski Dzień Dziennikarza obchodzony jest w rocznicę śmierci twórcy[12].