Gerhard Marcks
Dziś Gerhard Marcks pozostaje tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców. Wraz z postępem technologii i przemianami społecznymi Gerhard Marcks stał się centralnym problemem wpływającym na różne aspekty naszego codziennego życia. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy czy społeczny, Gerhard Marcks nadal wywołuje ciągłą debatę i analizy. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Gerhard Marcks, aby zaoferować wszechstronną i wzbogacającą wizję tego tematu, która nadal przyciąga uwagę szerokiego spektrum czytelników.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 lutego 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 listopada 1981 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Muzeum artysty |
Muzeum Gerharda Marcksa w Bremie |
| Odznaczenia | |
 
| |
Gerhard Marcks (ur. 18 lutego 1889 w Berlinie, zm. 13 listopada 1981 w Burgbrohl) – niemiecki rzeźbiarz, ceramik i grafik.
Życiorys
W latach 1907–1912 studiował u Richarda Scheibego w Berlinie[1][2], korzystał też z merytorycznego wsparcia Augusta Gaula i George’a Kolbego[1][3]. W 1918 był wykładowcą w klasie rzeźby w Kunstgewerbeschule w Berlinie[1]. W latach 1919–1925 prowadził klasę ceramiki w Bauhausie[1][4]. Następnie odbył istotne dla swojej twórczości podróże artystyczne do Włoch (1925–1927) i Grecji (1928)[1]. Od 1925 wykładał w Kunsthochschule w Halle, gdzie w latał 1930–1933 był dyrektorem[1][4].
W 1933 naziści ocenili jego twórczość jako niewystarczająco zaangażowaną ideologicznie i zakazali mu wystawiania, zaś on sam uznany został za artystę zdegenerowanego; zarzucano mu nonkonformistyczną postawę, wspieranie żydowskich kolegów i przyjaźń z innymi zdegenerowanymi artystami, m.in. z Ernstem Barlachem i Käthe Kollwitz[1][2][4]. W 1935 wyjechał na dwa lata do Włoch, gdzie mieszkał i pracował we Florencji i Rzymie[2]. Od 1946 był wykładowcą w Hochschule für bildende Künste Hamburg w Hamburgu[1][4]. W 1950 zamieszkał w Kolonii, gdzie spędził resztę życia[1][2][4]
W 1971 w Bremie powstało Muzeum Gerharda Marcksa, w miejscu, gdzie 20 lat wcześniej ustawiono przed ratuszem jego słynną, dwumetrową rzeźbę Muzykanci z Bremy (1951). W muzeum znajduje się około 350 jego rzeźb, 900 grafik i 12 000 szkiców[2].
W 1952 Marcks został odznaczony cywilnym orderem Pour le Mérite za Naukę i Sztukę, a w 1979 Krzyżem Wielkim II Klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Od 1955 był członkiem berlińskiej Akademie der Künste, od 1979 Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury. Na jego cześć nazwano planetoidę 10778 Marcks.
Twórczość
Początkowo tworzył rzeźby animalistyczne, w tym użytkowe modele porcelanowe. Później zainteresował się ekspresjonistyczną rzeźbą figuralną, zwłaszcza aktem[1][2]. Po II wojnie światowej realizował liczne zamówienia na rzeźby monumentalne i pomniki, m.in. w Kolonii, Hamburgu i Mannheim[1]. Wykonał też sześć figur ustawionych na fasadzie kościoła św. Katarzyny w Lubece (1947), stanowiących uzupełnienie niedokończonej przez Barlacha serii rzeźb[1][4].
Znaczną część jego powojennej twórczości stanowiła ekspresyjna w formie i pełna symbolicznych treści grafika (zwłaszcza drzeworyt), jak np. cykle: Orfeusz (1947), Promoteusz w okowach (1948), Hiob (1957)[2]. Zajmował się także grafiką użytkową – m.in. zaprojektował wzory medali Letnich Igrzysk Olimpijskich w Monachium (1972). W ostatnich latach życia tworzył pastele[2].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l Andrzej Dulewicz, Encyklopedia Sztuki. Austria, Niemcy, Szwajcaria, Warszawa: Warszawski Dom Wydawniczy, 1993, s. 258 (pol.).
- ↑ a b c d e f g h Martina Rudloff, Marcks, Gerhard, Oxford Art Online. Grove Art Online, 2003, DOI: 10.1093/gao/9781884446054.article.T054245 (ang.).
- ↑ Marcks, Gerhard, Benezit Dictionary of Artists, 31 października 2011, DOI: 10.1093/benz/9780199773787.article.B00116389 (ang.).
- ↑ a b c d e f Ian Chilvers, John Glaves-Smith, Dictionary of Modern and Contemporary Art, wyd. 2, Oxford University Press, 2009, s. 1208–1209, ISBN 978-0-19-923965-8 (ang.).
Bibliografia
- Martina Rudloff, Marcks, Gerhard , Deutsche Biographie, 1990 (niem.).