Giacomo Lercaro

We współczesnym świecie Giacomo Lercaro to temat, który w ostatnich latach zyskał ogromne znaczenie. Zarówno w sferze biznesowej, jak i osobistej, Giacomo Lercaro jest decydującym czynnikiem wpływającym na wiele aspektów codziennego życia. Wraz z postępem technologii i zmianami społecznymi Giacomo Lercaro stał się tematem ciągłej debaty, generując sprzeczne opinie i głębokie refleksje na temat jego wpływu na społeczeństwo. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom i analizom Giacomo Lercaro, aby lepiej zrozumieć jego wpływ na naszą obecną rzeczywistość.

Giacomo Lercaro
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Herb duchownego Mater mea fiducia mea
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

28 października 1891
Quinto al Mare

Data i miejsce śmierci

18 października 1976
Bolonia

Arcybiskup Bolonii
Okres sprawowania

1952–1968

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

25 lipca 1914

Nominacja biskupia

31 stycznia 1947
arcybiskup Rawenny
19 kwietnia 1952
arcybiskup Bolonii

Sakra biskupia

19 marca 1947

Kreacja kardynalska

12 stycznia 1953
Pius XII

Kościół tytularny

S. Maria in Traspontina

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

19 marca 1947

Konsekrator

Giuseppe Siri

Współkonsekratorzy

Angelo Rossini
Francesco Canessa

Giacomo Lercaro (ur. 28 października 1891 w Quinto al Mare – zm. 18 października 1976 w Bolonii) – włoski duchowny katolicki, arcybiskup Bolonii i kardynał.

Życiorys

Pochodził z rodziny marynarzy. Był ósmym z dziewięciorga rodzeństwa. Jego dwóch braci Amadeo i Attilio także byli księżmi. Ukończył seminarium w Genui i tam też 25 lipca 1914 przyjął święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Ildefonsa Pisaniego. Studiował następnie w rzymskim Instytucie Biblijnym. Wrócił do Genui po wybuchu I wojny światowej. Pomagał walczącym jako kapelan. W latach 1918–1923 rektor seminarium genueńskiego. W 1927 został nauczycielem w liceum i był blisko ruchów młodzieżowych. Dał się wtedy poznać jako zwolennik pogodzenia katolickiej teologii z nowoczesną kulturą. Liberalne poglądy przedstawiał także dużo później, podczas Soboru watykańskiego II.

31 stycznia 1947 otrzymał nominację na arcybiskupa Rawenny. Sakry udzielił mu arcybiskup Genui, przyszły kardynał, Giuseppe Siri. Po pięciu latach przeniesiony na metropolię Bolonia. W 1953 otrzymał kapelusz kardynalski. Brał udział w konklawe 1958 i 1963 roku. W czasie tego drugiego był jednym z papabile, ale jego nowatorskie poglądy nie podobały się większości elektorom. W czasie soboru zasiadał w radzie prezydenckiej. W latach 1966–1968 przewodniczący Rady, której zadaniem była reforma liturgiczna. Był jednym z architektów zmian mszalnych. W 1968 zrezygnował z powodu zaawansowanego wieku z pasterzowania archidiecezją i przeszedł na emeryturę. Zmarł w Bolonii, gdzie został też pochowany. Przy śmierci asystował mu jego brat ks. Attilio Lercaro.

Bibliografia


Biskupi Bolonii
Biskupi
Arcybiskupi