Granatnik RPG-2
Obecnie Granatnik RPG-2 to motyw, który przyciąga uwagę osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Z biegiem czasu Granatnik RPG-2 wykazał swoje znaczenie w obszarach akademickich, zawodowych i społecznych, motywując ekspertów do pogłębienia studiów. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom i aspektom związanym z Granatnik RPG-2, aby zapewnić kompleksowy i aktualny pogląd na ten temat. Od jego powstania po wpływ na współczesne społeczeństwo – zbadamy, jak Granatnik RPG-2 ewoluował na przestrzeni lat i w jaki sposób nadal jest źródłem zainteresowań i badań.
 Granatnik RPG-2 i nabój PG-2 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Obsługa |
2 żołnierzy[1] |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
40 mm[1] |
| Nabój |
PG-2 kal. 80 mm[1] |
| Wymiary | |
| Długość |
1494 mm (niezaładowany)[2] |
| Długość lufy |
950 mm[1] |
| Masa | |
| broni |
2,75 kg (niezaładowany)[1] |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
84 m/s[1] |
| Szybkostrzelność praktyczna |
4-6 strz./min[1] |
| Zasięg skuteczny |
150 m[1] |
| Przebijalność pancerza |
160-180 mm |
RPG-2 (pol. ozn. RGPpanc-2) – ręczny granatnik przeciwpancerny konstrukcji radzieckiej z okresu po II wojnie światowej.
Podstawową amunicją granatnika jest pocisk nadkalibrowy stabilizowany za pomocą rozkładających się po strzale brzechw.
RPG-2 został wprowadzony na uzbrojenie Armii Radzieckiej w roku 1949. Był używany również w innych państwach Układu Warszawskiego. Przyjęto go na uzbrojenie Ludowego Wojska Polskiego pod nazwą 40 mm granatnik przeciwpancerny RGPpanc-2. Przez Wojsko Polskie używany od 1957 roku (zastępując czechosłowacki granatnik P-27)[3]. Granatnik znajdował się w wyposażeniu drużyny piechoty, jako jej podstawowy środek przeciwpancerny.
Granatnik RPG-2 produkowano w Chinach pod nazwą Typ-56.
Zastąpiony przez granatnik RPG-7.
Dane taktyczno-techniczne
- kaliber:
- głowicy pocisku kumulacyjnego: 80 mm[1]
- masa naboju: 1,84 kg[1]
- długość naboju: 670 mm[1]
- amunicja: nadkalibrowy nabój przeciwpancerny PG-2 z głowicą kumulacyjną
- strzał bezwzględny: 100 m|[1]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l Stanisław Torecki: Ręczny granatnik przeciwpancerny RGPPANC-2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975, s. 2, seria: Typy Broni i Uzbrojenia.
- ↑ Виктор Шунков, Боевая мощь СССР, Litres,, 2017, s. 58, ISBN 978-5-04-094768-3 (ros.).
- ↑ Bogusław Perzyk. Czechosłowackie granatniki przeciwpancerne w Wojsku Polskim 1953-1965 cz.I - Pancerovka P-27. „Poligon”. 6(41)/2013, s. 44
Bibliografia
- Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996, s. 47-48. ISBN 83-86776-25-0.
