Guglielmo Sirleto
W artykule, który prezentujemy poniżej, w sposób wyczerpujący i szczegółowy zajmiemy się tematem Guglielmo Sirleto. Guglielmo Sirleto to dziś temat niezwykle aktualny, który budzi ogromne zainteresowanie i dyskusję w różnych obszarach. W całym artykule przeanalizujemy różne perspektywy i podejścia, które istnieją w odniesieniu do Guglielmo Sirleto, a także jego znaczenie historyczne i wpływ na obecne społeczeństwo. Przeanalizujemy także przyszłe implikacje Guglielmo Sirleto i możliwe rozwiązania lub środki, które można w związku z tym podjąć. W tym artykule staramy się przedstawić globalną i kompletną wizję Guglielmo Sirleto, aby przyczynić się do debaty i wiedzy na ten temat.
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1514 |
| Data i miejsce śmierci |
6 października 1585 |
| Bibliotekarz Kościoła Rzymskiego | |
| Okres sprawowania |
1572-1585 |
| Biskup Squillace | |
| Okres sprawowania |
1568-1573 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
13 października 1566 |
| Kreacja kardynalska |
12 marca 1565 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
13 października 1566 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Guglielmo Sirleto (ur. w 1514 w Guardavalle, zm. 6 października 1585 w Rzymie[1]) – włoski kardynał.
Życiorys
Był synem lekarza, Tommasso. Miał rzadki dar cudownej pamięci, dzięki czemu ukończył wiele kierunków studiów m.in. filozofię, matematykę i teologię, a także znał język hebrajski, łacinę i grekę[1]. W 1540 roku udał się do Rzymu, gdzie współpracował z kardynałem Marcello Cervinim[1]. Kiedy wkrótce potem Cervini został papieżem, mianował Sirleto kustoszem Biblioteki Watykańskiej[1]. Wówczas Sirleto opisał i uporządkował katalogi greckich manuskryptów i przygotował nowe wydanie Wulgaty[1]. Następnie został protonotariuszem apostolskim i nauczycielem nepotów kilku papieży[1]. Po śmierci Pawła IV był nauczycielem w klasztorze teatynów na Kwirynale, a jednym z jego uczniów był Karol Boromeusz[1].
12 marca 1565 został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię San Lorenzo in Panisperna[2]. 26 października tego samego roku został podniesiony do rangi kardynała prezbitera[2]. 6 sierpnia 1566 został mianowany biskupem San Marco, a sakrę przyjął 13 października[2]. Po dwóch latach, 27 lutego 1568 został biskupem Squillace, z czego jednak zrezygnował 29 maja 1573[2]. Od 18 marca 1572 pełnił rolę Bibliotekarza Kościoła Rzymskiego, a od 1584 przez roczną kadencję był kamerlingiem Kolegium Kardynałów[1]. W 1582 roku był przewodniczącym specjalnej komisji opracowującej kalendarz gregoriański[1].