W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Gustaw Frieman. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie, zbadamy najważniejsze aspekty związane z tym tematem. Zastanowimy się nad jego wpływem na społeczeństwo, jego wpływem w różnych obszarach, a także wyzwaniami i możliwościami, jakie ze sobą niesie. Idąc tym tropem, zanurzymy się w wyczerpującej analizie, która pozwoli nam zrozumieć znaczenie i zakres Gustaw Frieman, oferując pełną i aktualną wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny.
| Imię i nazwisko |
Gustaw Narcyz Frieman |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
29 października 1842 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
26 września 1902 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Gustaw Narcyz Frieman (ur. 29 października 1842 w Lublinie, zm. 26 września 1902 w Odessie)[1][2] – polski skrzypek, kompozytor i pedagog szwedzkiego pochodzenia.
Pochodził ze szwedzkiego rodu osiadłego w Polsce na początku XIX wieku. Studiował grę na skrzypcach u Stanisława Serwaczyńskiego w Lublinie. Od 1862 (lub 1864) do 1865 studiował w Konserwatorium Paryskim u Lamberta Massarta, gdzie zdobył główną nagrodę i złoty medal. Studiował także kompozycję u Philippa Rüfera w Berlinie[1][2].
Karierę wirtuoza skrzypiec rozpoczął w 1866, koncertując w Brukseli, Dreźnie, Wiedniu i Lwowie. W Warszawie zadebiutował w 1867, a następnie koncertował tam do 1899. Występował także w Poznaniu (1867), Krakowie, Wilnie, Lublinie (1869, 1875–1877), Berlinie (1872), Kijowie (1880, 1884), Sankt Petersburgu (1882), a następnie dał około 40 koncertów na południu Rosji (1888)[1][2].
W latach 1887–1888 był profesorem skrzypiec w Instytucie Muzycznym w Warszawie, a od 1889 zajmował to samo stanowisko w Konserwatorium w Odessie, gdzie był także dyrektorem(1888)[1][2]. Pełnił funkcję honorową jako solista i kameralista na dworach austriackim i perskim, a także w Hesji[2].
Był powszechnie uznanym w Europie interpretatorem koncertów skrzypcowych Mendelssohna, Spohra, Rode’a, Vieuxtempsa i Schumanna. Często wykonywał muzykę Wieniawskiego, której wpływ jest widoczny w kompozycjach Friemana. Jego styl gry cechowała błyskotliwa technika i doskonałe brzmienie oraz muzykalność i temperament typowe dla szkoły francuskiej.
Komponował głównie raczej łatwe miniatury salonowe na skrzypce[2].
Zmarł w Odessie 26 września 1902 (niektóre źródła podają błędne daty – 28 lub 30 września)[1]. Spoczął na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie[3] (aleja 64, miejsce 1)[4].