HMS Engadine (1911)
W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat HMS Engadine (1911), temat, który przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów. Na przestrzeni dziejów HMS Engadine (1911) odgrywał fundamentalną rolę w różnych obszarach, od nauki po sztukę, poprzez kulturę i społeczeństwo. Idąc tym tropem, zbadamy jego pochodzenie, ewolucję i wpływ na dzisiejszy świat, a także różne perspektywy i opinie istniejące wokół tego tematu. Bez wątpienia HMS Engadine (1911) to fascynujący temat, który zasługuje na szczegółową analizę, a w tym artykule zagłębimy się w różne aspekty, aby zrozumieć jego znaczenie i znaczenie dzisiaj.
 HMS „Engadine” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1910 |
| Wodowanie |
23 września 1911 |
 Wielka Brytania
| |
| Nazwa |
SS „Engadine” |
| Wejście do służby |
1911 |
| Wycofanie ze służby |
1914 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
HMS „Engadine” |
| Wejście do służby |
13 sierpnia 1914 |
| Wycofanie ze służby |
listopad 1919 |
| Wielka Brytania
| |
| Nazwa |
SS „Engadine” |
| Wejście do służby |
1930 |
| Wycofanie ze służby |
1933 |
 Stany Zjednoczone
| |
| Nazwa |
SS „Corregidor” |
| Wejście do służby |
1933 |
| Wycofanie ze służby |
17 grudnia 1941 |
| Los okrętu |
zatopiony przez minę |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1676 t |
| Długość |
96 m |
| Szerokość |
12 m |
| Zanurzenie |
4,9 m |
| Napęd | |
| turbiny parowe o mocy łącznej 6000 shp, trójłopatowa śruba | |
| Prędkość |
21 węzłów (39 km/h) |
| Uzbrojenie | |
| 4 działa 12-funtowe 2 działa 3-funtowe 1 x 2-funtowe działo przeciwlotnicze (od 1915 roku) | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 4–6 wodnosamolotów Short 184 | |
| Załoga |
250 oficerów i marynarzy |
HMS Engadine – okręt-baza wodnosamolotów z okresu I wojny światowej.
Historia
Okręt został oryginalnie zbudowany jako prom pływający na linii Folkestone–Buologne przez William Denny and Brothers[1]. Został zwodowany 23 września 1911 roku i nazwany imieniem doliny Engadyna w Szwajcarii[1].
„Engadine”, wraz z siostrzanymi HMS „Riviera” i HMS „Empress”, został przejęty przez Royal Navy w 1914 roku, a następnie zmodernizowany w Chatham Dockyard[1]. Podczas budowy wymieniono rufowe kominy na dźwigi i hangar, dzięki czemu okręt mógł przenosić cztery wodnosamoloty Short 184[1]. Okręt nie posiadał pokładu startowego; samoloty były spuszczane na dół do morza w celu wystartowania, a następnie podnoszone z wody po wylądowaniu.
Jego samoloty brały udział w nalocie na Cuxhaven w 25 grudnia 1914 roku[1]. Po nieudanym nalocie „Engadine” został przekazany Cunnard Steamship Company, gdzie przeprowadzono dalsze modyfikacje, zastępując między innymi tymczasowe, płócienne hangary stałymi hangarami z solidnymi ścianami[1].
Po powrocie do służby okręt stacjonował w Granton od lipca do października 1915 roku, a następnie został włączony do Battle Cruiser Fleet (BCF) stacjonującej w Forsyth[2]. Służba „Engadine” jako okrętu lotniczego BCF trwała do końca 1917 roku[2].
Podczas bitwy jutlandzkiej jeden z jego wodnosamolotów, pilotowany przez porucznika Fredericka S. Rutlanda i jego obserwatora G.S. Trewina, przeprowadził zwiad powietrzny niemieckiej floty[2]. Był to pierwszy przypadek w historii, kiedy samolot przeprowadził zwiad nieprzyjacielskiej floty w akcji[2]. Pod koniec bitwy „Engadine” uratował załogę uszkodzonego HMS „Warrior”, przed wzięciem go na hol[2]. W późniejszym okresie wojny „Engadine” służył na Morzu Śródziemnym[2].
W grudniu 1919 roku został sprzedany z powrotem swoim pierwotnym właścicielom South Eastern and Chatham Railway[2]. W następnych latach statek został sprzedany Southern Railway (1923), wyczarterowany Instone Line (1932) i sprzedany Fernandez Hermanos Inc. w 1933 roku[2].
W 1941 roku nazwa statku została zmieniona na SS „Corregidor” i służył na Filipinach[2]. 17 grudnia 1941 roku statek, mający na swoim pokładzie 1200 pasażerów uciekających z Manili, został zatopiony w pobliżu Corregidoru przez minę, najprawdopodobniej postawioną przez japoński okręt podwodny I-124[3]. Amerykańskie kutry typu PT; PT-32, PT-34 i PT-35 uratowały 282 rozbitków, z których siedmiu zmarło później w wyniku odniesionych ran[3].
Przypisy
- ↑ a b c d e f R. Layman: Before the Aircraft Carrier. s. 38.
- ↑ a b c d e f g h i R. Layman: Before the Aircraft Carrier. s. 40.
- ↑ a b Rozdział III: 1941. W: Robert Cressman: The Official Chronology of the U.S. Navy in World War II. Annapolis: Naval Institute Press, 2000. ISBN 978-1-55750-149-3. OCLC 41977179. .
Bibliografia
- J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy: The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-281-8. OCLC 67375475.
- R.D. Layman: Before the Aircraft Carrier: The Development of Aviation Vessels, 1849-1922. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1989. ISBN 978-0-87021-210-9.
