W dzisiejszym artykule zajmiemy się Hank Corwin, bardzo istotnym tematem, który w ostatnim czasie przykuł uwagę zarówno opinii publicznej, jak i ekspertów. Hank Corwin okazał się różnorodnym i multidyscyplinarnym punktem zainteresowania, mającym konsekwencje od zdrowia i nauki, po politykę i kulturę popularną. Poprzez wszechstronną analizę zbadamy różne aspekty Hank Corwin, jego potencjalne skutki i ewolucję w czasie. Zbierając aktualne i wiarygodne informacje, staramy się zaoferować pełną i wzbogacającą wizję tego tematu, która niewątpliwie wywoła refleksje i debaty w różnych obszarach.
| Zawód | |
|---|---|
| Lata aktywności |
od 1991 |
Hank Corwin – amerykański montażysta filmowy.
Pracę w branży rozpoczął od montowania filmów Olivera Stone'a, początkowo jako asystent na planie JFK (1991). Samodzielnym montażystą został przy kolejnych obrazach tego twórcy: Urodzeni mordercy (1994), Nixon (1995) i Droga przez piekło (1997). Później współpracował również z Robertem Redfordem (Zaklinacz koni, 1998; Nazywał się Bagger Vance, 2000), Scottem Hicksem (Cedry pod śniegiem, 1999) czy Terrencem Malickiem (Podróż do Nowej Ziemi, 2005; Drzewo życia, 2011).
Największe uznanie i trzy nominacje do Oscara za najlepszy montaż zdobył Corwin dzięki współpracy z reżyserem Adamem McKayem, tworzącym dynamiczne kino o zacięciu satyryczno-publicystycznym. Nominacje uzyskał za filmy: Big Short (2015), Vice (2018) i Nie patrz w górę (2021)[1].