Hassling-Ketling of Elgin
W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Hassling-Ketling of Elgin, badając jego pochodzenie, ewolucję i różne współczesne zastosowania. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w branży zawodowej, Hassling-Ketling of Elgin pozostawił niezatarty ślad w różnych aspektach naszego codziennego życia. Z biegiem czasu Hassling-Ketling of Elgin odegrał kluczową rolę w historii, wpływając na kultury, trendy i ruchy na całym świecie. Poprzez głęboką analizę sprawdzimy, jak Hassling-Ketling of Elgin ukształtował znany nam świat i pozostawił trwały ślad w naszym rozumieniu rzeczywistości. Przygotuj się na odkrycie fascynujących aspektów Hassling-Ketling of Elgin i sposobu, w jaki nadal kształtuje naszą teraźniejszość i przyszłość.
| Postać z Trylogii | |
| Twórca | |
|---|---|
| Grany przez | |
| Dane biograficzne | |
| Data śmierci |
1672 r. |
| Rodzina |
małżeństwo: Krystyna Drohojowska |
| Inne informacje | |
| Specjalność |
artyleria |
Ketling, Hassling-Ketling of Elgin – fikcyjny bohater książek Potop i Pan Wołodyjowski Henryka Sienkiewicza. Z pochodzenia Szkot.
Pierwowzorem owej postaci był major Hejking, Kurlandczyk pochodzenia niemieckiego w służbie króla Polski. Pełnił rolę dowódcy artylerii w Kamieńcu Podolskim w trakcie II wojny tureckiej[1].
Życiorys
Swą przyszłą żonę, Krzysię Drohojowską, poznał w 1668 roku, kiedy gościła w jego domu. Gdy okazało się, że jest ona zaręczona z Wołodyjowskim, chciał uciec do Szkocji, jednak dogonił go Wołodyjowski, który początkowo chcąc się zemścić, pogodził się z nim i oddał mu Krzysię.
Ketling zginął podczas oblężenia Kamieńca Podolskiego (gdzie był dowódcą artylerii), kiedy dowiedziawszy się o kapitulacji twierdzy, wysadził ją, wierny swojej wcześniejszej przysiędze niepoddawania Kamieńca.
W adaptacji filmowej Pan Wołodyjowski w reżyserii Jerzego Hoffmana w rolę Ketlinga wcielił się Jan Nowicki, zaś w serialu Pawła Komorowskiego Przygody pana Michała – Andrzej Łapicki.
Źródła
- ↑ Tomasz Jodełka-Burzecki (1962). Trylogia Henryka Sienkiewicza: studia, szkice, polemiki. Państwowy Instytut Wydawniczy. S. 376