W tym artykule poruszony zostanie temat Helen Wainwright, który w ostatnim czasie wzbudził duże zainteresowanie i kontrowersje. Od momentu pojawienia się Helen Wainwright przyciąga uwagę specjalistów, naukowców i ogółu społeczeństwa ze względu na jego znaczenie i wpływ na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. Na tych stronach zostaną zbadane różne podejścia i perspektywy dotyczące Helen Wainwright, a także jego wpływ na tak różnorodne dziedziny, jak technologia, polityka, kultura i ekonomia. Zamiarem jest przedstawienie kompleksowego i aktualnego spojrzenia na ten temat, aby wzbogacić debatę i promować głębsze zrozumienie Helen Wainwright i jego dzisiejszego znaczenia.
![]() | |||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
15 marca 1906 | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
11 października 1965 | ||||||||||||
Wzrost |
155 cm | ||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||
|
Helen E. Wainwright, później Stelling (ur. 15 marca 1906 w Nowym Jorku, zm. 11 października 1965 w Hampton Bays[1]) – amerykańska skoczkini do wody i pływaczka, wicemistrzyni olimpijska w obu tych dyscyplinach.
W wieku 14 lat zdobyła srebrny medal skokach z trampoliny na igrzyskach olimpijskich w 1920 w Antwerpii, przegrywając jedynie z Aileen Riggin, a wyprzedzając Thelmę Payne (w konkursie wzięły udział tylko cztery zawodniczki, wszystkie ze Stanów Zjednoczonych)[2].
Później skoncentrowała się na pływaniu. 19 sierpnia 1922 w Nowym Jorku został pierwszą w historii rekordzistką świata na długim basenie na dystansie 1500 m stylem dowolnym z czasem 25:06,6 (rekord ten został poprawiony 31 grudnia 1925)[1]. Zdobyła srebrny medal na dystansie 400 m stylem dowolnym na igrzyskach olimpijskich w 1924 w Paryżu, za swą koleżanką z reprezentacji USA Marthą Norelius, a przed inną Amerykanką Gertrude Ederle[3].
Była pierwotnie wytypowana do pojęcia próby pierwszego przepłynięcia kanału La Manche przez kobietę, ale podczas przygotowań naciągnęła mięsień i w jej miejsce popłynęła Gertrude Ederle[4][5].
Zdobyła 17 tytułów mistrzyni Stanów Zjednoczonych w pływaniu i 2 w skokach do wody[5].
W 1972 została przyjęta do International Swimming Hall of Fame[5].