Helena Merenholc

Dziś Helena Merenholc to temat, który budzi duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Przez długi czas Helena Merenholc był przedmiotem badań i analiz, ale z biegiem czasu zyskał jeszcze większe znaczenie. Temat ten przykuł uwagę ekspertów i profesjonalistów z różnych dziedzin, którzy poświęcili się badaniu i zagłębianiu się w różne jego aspekty. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na życie codzienne, politykę, kulturę czy technologię, Helena Merenholc stał się dziś nieuniknionym punktem odniesienia. W tym artykule dokładnie zbadamy różne aspekty Helena Merenholc i jego wpływ na nasze społeczeństwo.

Helena Merenholc
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1907
Warszawa

Data i miejsce śmierci

19 stycznia 1997
Warszawa

Miejsce spoczynku

cmentarz żydowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

psycholog

Alma Mater

Wolna Wszechnica Polska

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Heleny Merenholc na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej Warszawie

Helena Merenholc (ur. 15 marca 1911[1] w Warszawie, zm. 19 stycznia 1997 w Warszawie) – polska psycholog dziecięca, pedagog i reżyser radiowy żydowskiego pochodzenia.

Życiorys

Helena urodziła się jako córka Arje Mordki Merenholca i Gitli z Rozenblatów. Miała pięcioro rodzeństwa: Henryka (zmarł jako dziecko w 1918 r.), Eugeniusza (prawnika, po wojnie pracował w „Polfie” w Jeleniej Górze), Zenona (ur. 1911, absolwent chemii na Politechnice Warszawskiej, zastrzelony na skutek donosu w Ostrogu w 1941 roku), Rebekę (emigrowała po wojnie do Stanów Zjednoczonych) i Annę (ur. 03.12.1900, studiowała chemię na UW w latach 1919–1925, pracowała w firmie farmaceutycznej AP Kowalski, w 1936 r. wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych). W domu mówiło się po polsku, dzieci nie znały jidysz[2].

Uczyła się w gimnazjum Kochanowskiej przy ul. Złotej, którą zmieniła na koedukacyjną eksperymentalną szkołę Felicji Buki przy ul. Orlej. Po zdaniu matury studiowała psychologię w Wolnej Wszechnicy Polskiej (1926–1936). Praktyki odbywała na oddziale psychiatrii żydowskiego szpitala na Czystem.

Po ukończeniu studiów pracowała w Poradni Pedologicznej Towarzystwa Przyjaciół Dzieci przy ul. Elektoralnej. Była także jedną ze współpracownic Janusza Korczaka. Po wybuchu II wojny światowej została przesiedlona do getta warszawskiego, gdzie podjęła pracę w Centralnym Towarzystwie Opieki nad Sierotami i Dziećmi Opuszczonymi Centosie jako organizatorka kącików dziecięcych. Współpracowała z Zofią Rosenblum-Szymańską, której pomagała po opuszczeniu getta, kiedy ta ukrywała się w domu sióstr w Ożarowie.

6 marca 1943 przedostała się na stronę aryjską i wyrobiła sobie fałszywe dokumenty na nazwisko Stanisława Królikowska. Od 15 kwietnia tego roku ukrywała się wraz z Rachelą Auerbach w pokoju znajdującym się kamienicy na rogu ulic Próżnej i Grzybowskiej. Od tego czasu była aktywnym współpracownikiem Rady Pomocy Żydom oraz łączniczką Żydowskiego Komitetu Narodowego. Podczas powstania warszawskiego, w połowie sierpnia 1944 znalazła się w obozie w Pruszkowie, jednak zdołała uciec. Zamieszkała w Piastowie i nadal prowadziła akcje pomocowe[2].

Po zakończeniu wojny pozostała w Polsce. Podjęła pracę w Polskim Radiu, gdzie przez wiele lat była kierownikiem literackim Redakcji Audycji Dziecięcych. Wróciła do swojego prawdziwego nazwiska. W Polskim Radiu pracowała do 13 grudnia 1981 roku. Wyreżyserowała kilkadziesiąt przedstawień i słuchowisk dla dzieci.

Po 1976 w jej pokoju przy ul. Nobla na Saskiej Kępie spotykali się działacze Komitetu Obrony Robotników[2].

Jest pochowana na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej (kwatera 9, uliczka 1)[3].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Barbara Engelking: Na łące popiołów. Ocaleni z Holocaustu. Warszawa: Wydawnictwo Cyklady, 1993, s. 191. ISBN 83-900592-2-3.
  2. ↑ a b c https://sztetl.org.pl/pl/biogramy/197231-merenholc-helena
  3. ↑ Grób Heleny Merenholc w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie
  4. ↑ M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1160.

Linki zewnętrzne