Horst Buchholz

Dzisiaj Horst Buchholz jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu w dzisiejszym społeczeństwie. Z wielu perspektyw temat ten wywołał debatę i przyciągnął uwagę ekspertów i osób zainteresowanych zrozumieniem jego konsekwencji. W całej historii Horst Buchholz był przedmiotem badań i analiz i odegrał fundamentalną rolę w podejmowaniu decyzji na poziomie osobistym, zawodowym i społecznym. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Horst Buchholz, aby przedstawić pełną i zaktualizowaną wizję jego znaczenia i znaczenia w bieżącej panoramie.

Horst Buchholz
ilustracja
Imię i nazwisko

Horst Werner Buchholz

Data i miejsce urodzenia

4 grudnia 1933
Berlin

Data i miejsce śmierci

3 marca 2003
Berlin

Zawód

aktor

Współmałżonek

Myriam Bru
(1958–2003; jego śmierć)

Lata aktywności

1952–2002

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Horst Werner Buchholz[1] (ur. 4 grudnia 1933 w Berlinie, zm. 3 marca 2003 w Berlinie) – niemiecki aktor.

W młodości był nazywany „Niemieckim Jamesem Deanem”[2]. Stałe miejsce w historii kina przyniosła mu rola Chico w westernie Siedmiu wspaniałych (1960).

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się w Berlinie jako syn Marii Hasenkamp[3][4]. Nigdy nie znał swojego biologicznego ojca, a nazwisko przyjął od ojczyma Hugo Buchholza, z zawodu szewca, którego matka poślubiła w 1938[5]. Jego przyrodnia siostra Heidi (ur. 1941) dała mu przydomek „Hotte”, którego używał przez resztę swojego życia. W czasie II wojny światowej został ewakuowany na Śląsk, a na koniec wojny znalazł się w rodzinie zastępczej w Czechosłowacji. Powrócił potem do Berlina[6].

Kariera

Ledwo skończył szkołę teatralną, szybko opuścił dom rodzinny w Berlinie Wschodnim. W 1949 w Berlinie Zachodnim pojawił się na scenie Schiller Theater, a także w radiu w słuchowiskach i audycjach dla młodzieży, w tym Emil i detektywi Ericha Kästnera. Zadebiutował na ekranie w roli Eina Rabatzera w dramacie Przemytnicy (Sündige Grenze, 1951). Zwrócił na siebie uwagę liryczną rolę Vincenta Loringera w melodramacie fantasy Juliena Duviviera Marianna moich marzeń (Marianne, meine Jugendliebe, 1955). Za rolę funkcjonariusza straży granicznej Mischy Bjelkina, który pomaga kobiecie przedostać się z synem przez Niemcy Zachodnie i Wschodnie w melodramacie Helmuta Käutnera Niebo bez gwiazd (Himmel ohne Sterne, 1955) otrzymał Niemiecką Nagrodę Filmową za najlepszy występ młodego aktora i nagrodę Bambi dla najlepszego aktora krajowego. W dramacie kryminalnym Chuligani (Die Halbstarken, 1956) zagrał przywódcę gangu Freddy’ego Borcherta. Kreacja Felixa Krulla w komediodramacie Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla (Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull, 1957) na podstawie powieści Thomasa Manna została uhonorowana nagrodą Bambi dla najlepszego aktora krajowego i wyróżnienie na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Karlowych Warach. Jego rola dziennikarza Grega Bachmanna, który wychodzi z więzienia na sześć miesięcy przed końcem kary w dreszczowcu Mokry asfalt (Nasser Asphalt, 1958) przyniosła mu nominację do nagrody Bambi dla najlepszego aktora krajowego. W dramacie historycznym Zmartwychwstanie (Auferstehung, 1958) na motywach powieści Lwa Tołstoja Zmartwychwstanie został obsadzony w roli arystokraty Dymitra Iwanowicza Niechludowa. Sukces komercyjny odniósł w roli polskiego marynarza handlowego Bronisława Korczyńskiego w dramacie kryminalnym J. Lee Thompsona Nieletni świadek (Tiger Bay, 1959) z Hayley Mills.

W 1959 wystąpił na Broadwayu w roli Frédéricka Pelouxa w przedstawieniu Colette Chéri[7]. Rok później trafił do Hollywood. W legendarnym westernie Johna Sturgesa Siedmiu wspaniałych (The Magnificent Seven, 1960) u boku Yula Brynnera i Steve’a McQueena przekonywująco zagrał rolę Chico, narwanego i dumnego rewolwerowca–żółtodzioba[8].

Wystąpił w roli Mariusa w melodramacie Joshuy Logana Fanny (1961), jako komunista Otto Ludwig Piffl w komedii politycznej Billy’ego Wildera Raz, dwa, trzy (One, Two, Three, 1961)[9] z udziałem Jamesa Cagneya i Nathuram Godse w dramacie kryminalnym neo-noir Marka Robsona Nine Hours to Rama (1963) z José Ferrerem. Jednak dobrze rozpoczęta kariera załamała się pod koniec lat 60. Buchholz nie zagrał już praktycznie żadnej znaczącej roli. W wielkim stylu udało mu się powrócić rolą doktora Lessinga, stałego klienta restauracji Eliseo, który często próbuje rozwiązywać zagadki w komediodramacie wojennym Roberta Benigniego Życie jest piękne (La vita è bella, 1997).

Życie prywatne

W 1958 poślubił francuską aktorkę Myriam Bru. Pozostali małżeństwem do śmierci Horsta w 2003. Mieli dwoje dzieci; syna Christophera (ur. 4 lutego 1962 w Los Angeles) i córkę Beatrice.

W 2000 w wywiadzie dla niemieckiego magazynu „Bunte” Buchholz wyznał: - „Tak, też uwielbiam mężczyzn. Ostatecznie jestem biseksualny”[10][11].

Christopher również został aktorem; w 2005 zrealizował film dokumentalny pt. Horst Buchholz - mój ojciec[12].

Buchholz zmarł 3 marca 2003 w klinice Charité w Berlinie w wieku 69 lat na zapalenie płuc, które rozwinęło się po operacji złamanej szyjki kości udowej[13].

Filmografia

Filmy fabularne

  • 1951: Pinokio jako Knot (głos, pierwszy niemiecki dubbing)[14]
  • 1955: Marianna moich marzeń (Marianne de ma jeunesse) jako Student
  • 1955: Niebo bez gwiazd (Himmel ohne Sterne) jako Mischa Bjelkin
  • 1956: Regine jako Karl Winter
  • 1956: Chuligani (Die Halbstarken) jako Freddy Borchert
  • 1957: Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla (Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull) jako Feliks Krull
  • 1957: Monpti (Love From Paris) jako Monpti
  • 1958: Nasser Asphalt jako Greg Bachmann
  • 1959: Nieletni świadek (Tiger Bay) jako Bronislav Korchinsky
  • 1960: Siedmiu wspaniałych (The Magnificent Seven) jako Chico
  • 1961: Raz, dwa, trzy (One, Two, Three) jako Otto Ludwig Piffl
  • 1961: Fanny jako Marius
  • 1963: Nine Hours to Rama jako Nathuram Godse
  • 1963: Pustka (La noia) jako Dino
  • 1966: Niewiarygodne przygody Marco Polo (La fabuleuse aventure de Marco Polo) jako Marco Polo
  • 1967: Johnny Banco jako Johnny Banco
  • 1967: Cervantes jako Miguel de Cervantes
  • 1972: Wielki walc (The Great Waltz) jako Johann Strauss (syn)
  • 1974: Zabójstwo w Catamount (Pittsville - Ein Safe voll Blut) jako Mark Kalvin
  • 1977: Atak na Entebbe (Raid on Entebbe, TV) jako Wilfried Böse
  • 1978: Powrót kapitana Nemo (The Return of Captain Nemo, TV) jako król Tibor
  • 1979: Z piekła do zwycięstwa (Contro 4 bandiere) jako Jürgen Dietrich
  • 1979: Ekspres pod lawiną (Avalanche Express) jako Scholten
  • 1982: Afrodyta (Aphrodite) jako Harry Laird
  • 1983: Sahara jako Von Glessing
  • 1985: Kryptonim „Szmaragd” (Code Name: Emerald) jako Walter Hoffman
  • 1988: I skrzypce przestały grać (And the Violins Stopped Playing) jako Dymitr Mirga
  • 1992: Żelazny Orzeł 3 – Asy (Aces: Iron Eagle III) jako Leichmann
  • 1992: Śmierć na sprzedaż (Touch and Die, TV) jako Limey
  • 1993: Tak daleko, tak blisko (Faraway, So Close!) jako Tony Baker
  • 1994: Fantaghiro 4 (Fantaghirò 4) jako Darken
  • 1997: Życie jest piękne (Life Is Beautiful) jako dr Lessing
  • 1998: Rejs pod przymusem (Voyage of Terror) jako kapitan
  • 1998: Mulan jako Fa Zu (głos, niemiecki dubbing)[14]
  • 2001: Wróg (The Enemy) jako dr George Ashton

Seriale TV

  • 1968: The Danny Thomas Hour jako Ivo
  • 1976: Derrick jako Gerke
  • 1976: Klimbim jako Dirigent
  • 1977: Ucieczka Logana (Logan's Run) jako James Borden
  • 1978: Fantastyczna wyspa (Fantasy Island) jako Charles Fleming
  • 1978: Derrick jako Alexis
  • 1978: Aniołki Charliego (Charlie’s Angels) jako Paul Ferrino
  • 1978: Jak zdobywano Dziki Zachód (How the West Was Won) jako Sergei
  • 1980: Derrick jako Richard Schulte
  • 1983: Der Alte jako Wolf Daniel
  • 1983: Derrick jako Arthur Dissmann
  • 1986: Przeprawy (Crossings) jako Martin Goertz
  • 1990: Réquiem por Granada jako Rey Muley Hasan

Nagrody

Rok Nagroda Kategoria Film
1956 Srebrna Niemiecka Nagroda Filmowa Najlepszy występ młodego aktora[15] Niebo bez gwiazd (1955)
Bambi Najlepszy aktor krajowy[15]
1957 Najlepszy aktor krajowy[15] Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla (1957)
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Karlowych Warach Specjalne wyróżnienie[15]
Nagroda „Bravo” Srebrna statuetka Bravo Otto dla najlepszego gwiazdora filmowego[16] —
1958 Złota statuetka Bravo Otto dla najlepszego gwiazdora filmowego[17] —
1967 Srebrna statuetka Bravo Otto dla najlepszego piosenkarza[18] —
1984 Złota Niemiecka Nagroda Filmowa Najlepszy występ aktora w roli pierwszoplanowej[15] Wenn ich mich fürchte (1984)

Przypisy

  1. ↑ LeMO Bestand: Biografie Horst Werner Buchholz. Haus der Geschichte. . (niem.).
  2. ↑ Anthony Giardina, The Lives They Lived; The German James Dean, „The New York Times”, 28 grudnia 2003 (ang.).
  3. ↑ Horst Buchholz: Halbstark und unvergessen, „Berliner Zeitung”, 1 grudnia 2014 (niem.).
  4. ↑ Horst Werner Buchholz (1933–2003). FamilySearch. . (ang.).
  5. ↑ Horst Buchholz will always be fondly remembered for playing Chico. Lenin Imports. . . (ang.).
  6. ↑ Biografie von Horst Buchholz. Temporati. . (niem.).
  7. ↑ Horst Buchholz. Internet Broadway Database. . (ang.).
  8. ↑ Horst Buchholz, 69; Actor Was Known as the James Dean of German Cinema, „Los Angeles Times”, 4 marca 2003 (ang.).
  9. ↑ Horst Buchholz. Rotten Tomatoes. . (ang.).
  10. ↑ Horst Buchholz, 67, beichtet sein Leben:"Ja, ich liebe auch Männer.”. B.Z. Berlin. . (niem.).
  11. ↑ Vintage Hunk: Horst Buchholz. Gay.net. . (ang.).
  12. ↑ Horst Buchholz...My Papa. Berlinale. . (ang.).
  13. ↑ Obituary: Horst Buchholz, „The Guardian” (ang.).
  14. ↑ a b Deutsche Synchronkartei | Sprecher | Horst Buchholz , synchronkartei.de .
  15. ↑ a b c d e Horst Buchholz Awards. FamousFix. . (ang.).
  16. ↑ Bravo Otto 1957. Bravo Archiv. . (niem.).
  17. ↑ Bravo Otto 1958. Bravo Archiv. . (niem.).
  18. ↑ Bravo Otto 1967. Bravo Archiv. . (niem.).

Bibliografia

  • Portret na życzenie: Horst Buchholz. „Film”. nr 4 (2115/XLV), s. 22, 28 stycznia 1990. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  • Rafał Wilkusz. Amant sprzed lat. „Film”. nr 20 (2183/XLVI), s. 16, 19 maja 1991. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 

Linki zewnętrzne