Hugo Fernández

Hugo Fernández

Pełne imię i nazwisko	Hugo Daniel Fernández Vallejo
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1945 Montevideo
Data śmierci	1 sierpnia 2022
Wzrost	177 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1961–1966 Nacional 1966–1967 Racing Montevideo 1968–1969 Gimnasia La Plata 13 (0) 1970 Defensor Sporting 1971–1972 Cerro 1972–1975 Peñarol 1975–1977 CD Tenerife 60 (2) 1978–1980 Puebla 74 (7) 1980–1981 Peñarol 1981 Atlas 3 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1984 Peñarol 1984–1988 Puebla 1988–1989 Tigres UANL 1989 Tampico 1991–1993 Toshiba 1994–1995 Nacional 1995–1996 Puebla 1997–1998 Consadole Sapporo 2001 Irapuato 2002 Veracruz 2003 Puebla 2006 Lobos BUAP 2007 Dorados
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Hugo Daniel Fernández Vallejo (ur. 2 lutego 1945 w Montevideo, zm. 1 sierpnia 2022^[1]) – urugwajski piłkarz i trener piłkarski.

Fernández pochodzi ze stołecznego miasta Montevideo i jest wychowankiem tamtejszego czołowego w kraju zespołu Club Nacional de Football. Do seniorskiej drużyny został włączony już jako szesnastolatek i przez kolejne sześć sezonów odniósł z nią kilka sukcesów; w latach 1963 i 1966 zdobył tytuł mistrza Urugwaju, podczas rozgrywek 1961, 1962 i 1965 wywalczył wicemistrzostwa kraju, za to w 1964 roku dotarł do finału prestiżowych rozgrywek Copa Libertadores, przegrywając w nim ostatecznie w dwumeczu z argentyńskim Independiente. W 1967 roku odszedł do niżej notowanego Racing Club de Montevideo, z którym przez dwa lata nie wywalczył żadnego trofeum, po czym wyjechał do Argentyny, gdzie podpisał umowę z Gimnasia y Esgrima La Plata. Po upływie kolejnych dwóch sezonów powrócił do ojczyzny, gdzie został graczem Defensora Sporting. W 1971 roku przeszedł natomiast do Club Atlético Cerro, gdzie również grał przez dwa lata.

W połowie 1972 roku Fernández podpisał umowę z jednym z najbardziej utytułowanych zespołów w kraju, CA Peñarol. Podczas gry w tej drużynie również zdobył kilka trofeów; w sezonie 1972 wicemistrzostwo Urugwaju, natomiast w latach 1973, 1974 i 1975 tytuły mistrzowskie. W lipcu 1975 po raz kolejny wyjechał za granicę, tym razem do Hiszpanii, gdzie zasilił tamtejszego drugoligowca CD Tenerife. Jako podstawowy piłkarz występował w nim przez kolejne dwa lata, zanotował również dwa występy na samym początku sezonu 1977/1978, po którym jego ekipa spadła do trzeciej ligi hiszpańskiej. W późniejszym czasie został piłkarzem meksykańskiego klubu Puebla FC, w którego barwach zadebiutował w tamtejszej Primera División 29 stycznia 1978 w wygranym 2:0 spotkaniu z Atlético Potosino, natomiast premierowego gola strzelił 9 kwietnia tego samego roku w zremisowanej 1:1 konfrontacji z Tampico. Po kilkunastu miesiącach powrócił do CA Peñarol, z którym w sezonie 1981 zdobył szóste i zarazem ostatnie mistrzostwo Urugwaju w karierze, a karierę zakończył jako zawodnik meksykańskiego Club Atlas z miasta Guadalajara.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Fernández rozpoczął pracę jako trener, początkowo podpisując umowę ze swoim byłym zespołem, CA Peñarol, zastępując na stanowisku szkoleniowca Osvaldo Balseiro. Z Peñarolem wywalczył tytuł wicemistrza Urugwaju w 1984 roku, po czym wyjechał do Meksyku, gdzie pracował przez zdecydowaną większość kariery trenerskiej. Początkowo podpisał umowę z kolejnym klubem, którego barwy reprezentował już jako zawodnik, czyli Puebla FC. Spędził tam kolejne cztery lata, a w sezonie 1987/1988 zdobył z nim krajowy puchar – Copa México. Bezpośrednio po tym sukcesie odszedł do ekipy Tigres UANL z miasta Monterrey, której szkoleniowcem pozostawał z kolei przez nieco ponad pół roku i nie odniósł żadnego sukcesu. W późniejszym czasie objął drużynę Tampico Madero FC, jednak został zwolniony po tym, jak w dwunastu spotkaniach ligowych zdołał odnieść tylko jedno zwycięstwo i znacznie przyczynił się do spadku klubu do drugiej ligi po sezonie 1989/1990. W 1991 roku wyjechał do Japonii, obejmując tamtejszy zespół Toshiba SC, który trenował przez następne dwa lata. W 1995 roku, już jako szkoleniowiec swojego macierzystego Club Nacional de Football, przyczynił się do zdobycia przez zespół wicemistrzostwa Urugwaju.

W listopadzie 1995 Fernández po raz drugi został szkoleniowcem Puebla FC, którego poprowadził do końca rozgrywek 1995/1996, jednak nie odniósł z nim żadnego osiągnięcia. W 1997 roku objął japońskiego drugoligowca Consadole Sapporo, z którym jeszcze w tym samym sezonie wywalczył awans do najwyższej klasy rozgrywkowej, jednak już po kolejnych dwunastu miesiącach jego zespół spadł z J-League. We wrześniu 2001 podpisał kontrakt z meksykańskim CD Irapuato, który wraz z końcem roku połączył się z Tiburones Rojos de Veracruz, przyjmując jego nazwę. Na początku marca 2003 po raz trzeci objął Pueblą i poprowadził ją w czterech ligowych meczach, po czym odszedł z ekipy. Wiosną 2006 bez większych sukcesów był trenerem drugoligowej drużyny Lobos BUAP z siedzibą w mieście Puebla, po czym przeszedł do klubu Dorados de Sinaloa z Culiacán, także występującego w Primera División A. W wiosennym sezonie Clausura 2007 wywalczył z nią mistrzostwo drugiej ligi meksykańskiej, co wskutek porażki w decydującym dwumeczu z Pueblą nie zaowocowało jednak awansem do najwyższej klasy rozgrywkowej. W jesiennych rozgrywkach Apertura 2007 dotarł za to z Dorados do finału drugiej ligi. W późniejszym czasie pełnił funkcję dyrektora sportowego Puebla FC; został zwolniony z tego stanowiska po upływie półtora roku w listopadzie 2012.

• Statystyki na MedioTiempo (hiszp.)
• Statystyki na BDFA (hiszp.)