IRB Sevens World Series (2005/2006) – siódma edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z ośmiu turniejów rozegranych pomiędzy grudniem 2005 a czerwcem 2006 roku, w których startowało szesnaście bądź dwadzieścia cztery zespoły.
Sezon zdominowały reprezentacje Fidżi oraz Anglii, które zwyciężały odpowiednio w czterech i trzech turniejach, w ósmym natomiast najlepsi byli Południowoafrykańczycy, którzy ostatecznie uplasowali się na trzecim miejscu klasyfikacji generalnej. Po sześciu z rzędu triumfach w cyklu Nowozelandczycy zaliczyli najsłabszy w historii sezon i zajęli z dużą stratą czwartą lokatę.
Na początku września 2005 roku IRB potwierdziła, że sezon będzie się składał z ośmiu turniejów[1][2] zaplanowanych w krajach, które dwa lata wcześniej podpisały trzyletnie umowy[3].
Faworytami sezonu była czołowa czwórka poprzedniej edycji, ze wskazaniem na Nową Zelandię i Fidżi[4][5][6]. Podobnie jak rok wcześniej najlepiej w sezon weszli Anglicy, wygrywając z Fidżyjczykami zawody w Dubaju[7][8], ci wygrali natomiast kolejne dwa turnieje, w poszczególnych finałach pokonując Argentynę[9] i RPA[10]. Następne trzy finały były ponownie pojedynkami Anglia-Fidżi; w USA[11] oraz wyżej punktowanym turnieju w Hongkongu[12] górą byli zawodnicy z Europy, Fidżyjczycy jednak zrewanżowali im się w zawodach w Singapurze przerywając passę czterech z rzędu porażek[13]. Przed dwoma pozostałymi do rozegrania turniejami w klasyfikacji generalnej dzieliło zatem te reprezentacje dziesięć punktów[14]. Niespodziewane zwycięstwo gospodarzy nad Fidżyjczykami w ćwierćfinale otworzyło Anglikom szansę na odrobienie strat, jednak i oni doznali porażki na tym samym etapie. W paryskim turnieju pokonawszy Samoańczyków zwyciężyli ostatecznie reprezentanci Południowej Afryki[15]. Losy tytułu rozstrzygnąć miały się zatem w Londynie, szansę na wyprzedzenie Fidżyjczyków w klasyfikacji generalnej cyklu mieli jeszcze gospodarze, jednak musieliby wygrać te zawody i liczyć, by ich rywale uplasowali się w nich poniżej szóstej lokaty[16]. Ćwierćfinałowe zwycięstwo reprezentacji Fidżi dało im pierwszy w historii triumf w klasyfikacji generalnej cyklu, zwyciężyli też w tym turnieju po wysokim finałowym zwycięstwie nad Samoa[17][18].
Najwięcej punktów w sezonie zdobył Anglik Ben Gollings, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężył Samoańczyk Timoteo Iosua[19]. IRB opublikowała następnie podsumowanie statystyczno-analityczne tej edycji[20]. Nominację do nagrody dla najlepszego zawodnika sezonu otrzymali Stefan Basson (RPA), Uale Mai (Samoa) i Mathew Tait (Anglia)[21], a wyróżnienie to na gali IRB Awards otrzymał kapitan reprezentacji Samoa[22].
Już dwa pierwsze turnieje odnotowały znaczący wzrost[23], a cały sezon pobił wszelkie rekordy. Transmisje telewizyjne osiągnęły łącznie liczbę 1147 godzin, co oznaczało wzrost z poprzednim sezonem o 85%, potencjalnie docierając do 187 milionów gospodarstw domowych w 136 terytoriach – z tego transmisji na żywo było 530 godzin, ponad dwukrotnie więcej niż rok wcześniej. Zaangażowane w to były trzydzieści dwie stacje nadające w jedenastu językach, dodatkowo uruchomiono transmisje radiowe w ponad trzydziestu państwach[24].
Kalendarz
System rozgrywek
W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny, a każda z nich mogła liczyć maksymalnie dwunastu graczy[25].
W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[26][27]:
- wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut[26][27].
Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie[25]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- drużyny są klasyfikowane ex aequo.
16 zespołów |
|
24 zespoły
|
Pozycja |
Pkt |
Pkt |
Pozycja
|
1 (Cup) |
20 |
30 |
1 (Cup)
|
2 (finał Cup) |
16 |
24 |
2 (finał Cup)
|
3–4 (półfinały Cup) |
12 |
18 |
3–4 (półfinały Cup)
|
– |
– |
8 |
5–8 (ćwierćfinały Cup)
|
5 (Plate) |
8 |
4 |
9 (Plate)
|
6 (finał Plate) |
6 |
3 |
10 (finał Plate)
|
7–8 (półfinały Plate) |
4 |
2 |
11–12 (półfinały Plate)
|
– |
– |
0 |
13–16 (ćwierćfinały Plate)
|
9 (Bowl) |
2 |
1 |
17 (Bowl)
|
10–16 |
0 |
0 |
18–24
|
Turnieje
Osobny artykuł: Dubai Sevens 2005.
Osobny artykuł: USA Sevens 2006.
Statystyki
Klasyfikacja generalna
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne