Ignazio Mancini
W dzisiejszym świecie Ignazio Mancini przyjął istotną rolę w dziedzinie _var2. Jego implikacje i reperkusje wykraczają poza to, co możemy sobie wyobrazić, wpływając na _var3 i generując znaczący wpływ na _var4. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie Ignazio Mancini w dzisiejszym społeczeństwie, analizując jego różne aspekty i to, jak zmienił on sposób, w jaki _var5. Od _var6 do _var7, Ignazio Mancini był tematem ciągłego zainteresowania, a jego znaczenie nie wykazuje oznak zmniejszania się.
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Kustosz Ziemi Świętej | |
| Okres sprawowania |
1980-1986 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
4 października 1944 |
| Prezbiterat |
4 lipca 1948 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Ignazio Mancini OFM (ur. 8 lutego 1922 w Ferentino, zm. 27 marca 2016 w Jerozolimie) − włoski franciszkanin, członek Kustodii Ziemi Świętej, kapłan, były Kustosz Ziemi Świętej, teolog moralista, orientalista, poliglota[1][2].
Życiorys
Cesare Mancini przyszedł na świat w rodzinie Ambrożego i Róży Incelli. W 1935 wypłynął z Neapolu wraz z dziewięcioma innymi kandydatami do zakonu, mając zaledwie trzynaście lat, do Hajfy w Palestynie. Gimnazjum ukończył w Emaus El Qubeibeh w 1939. Nowicjat rozpoczął 3 października 1939. W 1940 został wraz z innymi Włochami internowany w Al-Kubajbie. Tam ukończył nowicjat oraz odbył dwa lata studiów filozoficznych. Studia filozoficzne ukończył w En Kerem w 1943. Kursy teologiczne odebrał w Betlejem w latach 1944-1949. Śluby wieczyste złożył 4 października 1944. Święcenia kapłańskie przyjął 4 lipca 1948. Po krótkim pobycie we wspólnocie franciszkańskiej w bazylice Bożego Grobu uzyskał pozwolenie władz Kustodii, by pierwszy raz po 13 latach odwiedzić rodzinę w Ferentino we Włoszech. Po powrocie do Ziemi Świętej ponownie był członkiem wspólnoty w Bożym Grobie. W latach 1949–1950 pracował w Syrii: w Damaszku i Aleppo Tour de Ville. Następnie studiował teologię na rzymskim Antonianum. W 1953 obronił pracę doktorską Cardinalis Gaietanus et Montes Pietatis. Od jesieni tego roku rozpoczął pracę wykładowcy w wyższym seminarium kustodialnym w Jerozolimie. Wykładał przez 29 lat teologię moralną. W 1956 został sekretarzem kustodii. W latach 1959–1980 był dyrektorem franciszkańskiego hospicjum dla pielgrzymów w Jerozolimie „Casa Nova”. W latach 1973–1980 był dyrektorem nowo otwartego Chrześcijańskiego Centrum Informacyjnego w Jerozolimie. Był w tych latach rekolekcjonistą dla żeńskich i męskich wspólnot zakonnych w Ziemi Świętej. Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej III klasy. W latach 1980–1986 był Kustoszem Ziemi Świętej. Po wygaśnięciu mandatu był przełożonym w Delegaturze Ziemi Świętej w Rzymie. O. Mancini publikował m.in. na łamach L’Osservatore Romano[3]. Zmarł w infirmerii Klasztoru Najświętszego Zbawiciela w Jerozolimie 27 marca 2016[4].
Publikacje
- Le scoperte archeologiche sui giudeo-cristiani, Asyż 1968 (wydanie francuskie w serii SBF Collectio Minor 10 w 1970).
- Il messaggio dei luoghi santi agli uomini di oggi, Jerozolima, 1978.
Przypisy
- ↑ Schematismus Ordinis Fratrum Minorum. Roma: Curia Generalis, 2009, s. 383.
- ↑ Ignazio Mancini. www.edizioniterrasanta.it. . . (wł.).
- ↑ Basilio Talatinian OFM: Rev.mo padre Ignazio Mancini OFM. www.custodia.org. . . (wł.).
- ↑ Sergio Galdi: † Fra Ignazio MANCINI OFM. it.custodia.org, 2016-03-28. . . (ang.).
|
