W dzisiejszym świecie Indira Parthasarathy stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Jej konsekwencje obejmują aspekty naukowe i technologiczne, a także kwestie społeczne, gospodarcze i polityczne. Indira Parthasarathy przyciągnął uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów, wywołując pożywną debatę i dyskusję. Jego wpływ znajduje odzwierciedlenie w wielu obszarach codziennego życia, od sposobu, w jaki się komunikujemy, po sposób, w jaki wykonujemy codzienne czynności. W tym artykule zbadamy różne aspekty Indira Parthasarathy i jego wpływ na nasze obecne środowisko.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Język | |
| Dziedzina sztuki |
literatura |
Indira Parthasarathy (ur. 10 lipca 1930[1]) – indyjski pisarz tworzący w języku tamilskim.
Urodził się jako Parthasarthy, w Kumbakonam w dystrykcie Tańdźawur[2]. Imię Indira, pod którym jest powszechnie znany, stanowi później przyjęty pseudonim. Ukończył studia z zakresu języka tamilskiego na Annamalai University, w okresie późniejszym osiadł w Delhi, gdzie pracował jako wykładowca uniwersytecki. W latach 80. wykładał na Uniwersytecie Warszawskim[2], opracował specjalistyczne kursy mające na celu naukę tamilskiego jako języka obcego[1].
Jest jednym z najbardziej cenionych współczesnych pisarzy tamilskojęzycznych. Opublikował kilkanaście powieści, szereg sztuk teatralnych, kilka zbiorów opowiadań oraz autobiografię. Znany z niekonwencjonalnego stylu, w swej twórczości stara się opisywać rozmaite aspekty życia społecznego Indii. Porusza się przy tym swobodnie po zróżnicowanym i rozległym kraju, zajmując się tak drawidyjskim Południem, jak i zdominowaną przez język hindi Północą[3].
Jedną z najgłośniejszych powieści Parthasarathy’ego pozostaje Kuruthi Punal, która ukazała się drukiem w 1975. Skupia się ona na morderstwach dalickich robotników rolnych[4]. Stanowi realistycznie odmalowany portret życia wsi indyjskiej, z całą jego złożonością. Ukazuje targające nią konflikty na tle kastowym i klasowym, nie pomija też obecnych w nim zwykłych ludzkich emocji[5]. Za książkę tę twórca otrzymał prestiżową nagrodę Sahitya Akademi za rok 1977. Została ona przetłumaczona na wszystkie znaczące języki indyjskie, w tym na bengalski[6].