Instytut Techniczny Intendentury

Temat Instytut Techniczny Intendentury jest obecnie jednym z najbardziej aktualnych i dyskutowanych. Od kilkudziesięciu lat Instytut Techniczny Intendentury jest przedmiotem badań i zainteresowań ekspertów z różnych dziedzin, którzy próbują zrozumieć jego znaczenie i wpływ na społeczeństwo. W tym artykule zbadamy różne aspekty Instytut Techniczny Intendentury, od jego początków po dzisiejsze skutki. Przeanalizujemy różne teorie i opinie, które istnieją wokół Instytut Techniczny Intendentury, a także jego ewolucję na przestrzeni lat. Ponadto sprawdzimy, jak Instytut Techniczny Intendentury wpłynął na różne aspekty życia codziennego i zastanowimy się nad jego możliwą przyszłością i perspektywami.

Instytut Techniczny Intendentury
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1924

Rozformowanie

1939

Organizacja
Dyslokacja

garnizon Warszawa

Podległość

Departament Intendentury

Instytut Techniczny Intendentury – instytucja naukowo-doświadczalna Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Instytut Techniczny Intendentury prowadził prace badawcze, opiniował technologiczną stronę produkcji wojskowych i prywatnych zakładów dla potrzeb służb intendentury[1].

Formowanie i zmiany organizacyjne

z dniem 1 lipca 1924 zorganizowane zostało Biuro Badań Technicznych Intendentury. Biuro opracowywało normy i typy materiałów intendenckich, katalogi, opisy techniczne, a także prowadziło próby i badania nad sprzętem i materiałami zaopatrzenia intendenckiego[1].

W 1928 Biuro Badań Technicznych Intendentury zostało przeformowane na Instytut Techniczny Intendentury. Nowo powstały instytut przejął urządzenia i zbiory naukowe Wyższej Szkoły Intendentury. Z dniem 1 grudnia 1928 powtórnie zreorganizowano instytut. Nowa organizacja obowiązywała od 1 kwietnia 1929. Kolejną reorganizację instytutu przeprowadzono w 1936[1].

Struktura organizacyjna

Struktura 1 lipca 1924[1]:

  • kierownik
  • kancelaria
  • pracownia działu żywnościowego
  • pracownia działu mundurowego
  • pracownia działu kwaterunkowego
  • laboratorium.

Struktura w 1926[1]:

  • kierownictwo
  • stacje doświadczalne
  • laboratoria
  • warsztaty doświadczalne.

Struktura w 1936[1]:

  • kierownictwo
  • sekretariat
  • samodzielny referat dministracyjny
  • dział żywnościowy,
  • dział mundurowy
  • dział kwaterunkowy
  • samodzielny referat urządzeń technicznych
  • laboratorium

Obsada personalna instytutu

Pokojowa obsada personalna instytutu w marcu 1939 roku[2][a]

  • kierownik instytutu – płk int. Tadeusz Władysław Wojciech Fonferko[4]
  • zastępca kierownika instytutu – mjr int. z wsw Jan Emil Rerutkiewicz[b]
  • kierownik Działu Żywnościowego – mjr int. z wsw Kazimierz Baruch †1940 Katyń
  • kierownik Działu Mundurowego – mjr int. z wsw Jan Emil Rerutkiewicz
  • kierownik referatu oporządzenia – kpt. Piotr Paweł Kołodkiewicz-Wołodkiewicz †1940 Katyń[6]
  • kierownik referatu umundurowania – por. Stanisław VIII Zieliński
  • kierownik Działu Kwaterunkowego – mjr Kazimierz Józef Streer[c]
  • kierownik Samodzielnego Referatu Urządzeń Technicznych – mjr Roman Maurycy Siekierski[d]

Uwagi

  1. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[3].
  2. ↑ Jan Emil Rerutkiewicz ur. 29 lipca 1892 roku. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[5].
  3. ↑ Kazimierz Józef Streer ur. 11 lutego 1895 roku. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi[7].
  4. ↑ Roman Maurycy Siekierski ur. 22 września 1893 roku. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych oraz Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi[8].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Akta CAW ↓.
  2. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 500.
  3. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  4. ↑ Tadeusz Fonferko. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. .
  5. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 332.
  6. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 277.
  7. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 337.
  8. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 333.

Bibliografia