Ireneusz Ihnatowicz
W tym artykule omówimy Ireneusz Ihnatowicz, temat, który w ostatnich latach przykuł uwagę wielu osób. Ireneusz Ihnatowicz to temat obejmujący szeroki zakres aspektów, od jego wpływu na społeczeństwo po znaczenie w kulturze popularnej. W tym artykule zbadamy, jak Ireneusz Ihnatowicz ewoluował na przestrzeni czasu, a także jego wpływ na różne obszary codziennego życia. Od swoich początków do obecnego stanu, Ireneusz Ihnatowicz pozostawił znaczący ślad na świecie i ważne jest, aby zrozumieć jego znaczenie, aby docenić jego wartość w dzisiejszym społeczeństwie.
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: Historia gospodarcza Polski XIX i XX w., nauki pomocnicze historii | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1961 – historia |
| Habilitacja |
1967 – historia |
| Profesura |
1982 |
Ireneusz Ihnatowicz (ur. 19 stycznia 1928 w Głębokiem, zm. 4 stycznia 2001 w Warszawie) – polski historyk, archiwista, profesor. Specjalista w dziedzinie historii gospodarczej Polski XIX i XX w. oraz nauk pomocniczych historii.
Życiorys
Pochodził z terenu województwa wileńskiego II RP.
Po obronie pracy magisterskiej na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Łódzkiego (1950)[1] wykładał w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Orionistów w Zduńskiej Woli[2]. W latach 1951–1956 zatrudniony w Archiwum Państwowym w Łodzi, następnie 1956–1960 w Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych[1]. Od 1957 mieszkał w Warszawie[2]. Pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego od 1956, zajmował kolejno stanowiska starszego asystenta (1957), adiunkta (1961), docenta (1967), profesora nadzwyczajnego (1974) w Katedrze Historii Polski Nowożytnej i Najnowszej, później Katedra Historii Polski XIX i XX w.[1] Po Aleksandrze Gieysztorze kierował do 1994 Zakładem Nauk Pomocniczych i Metodologii Historii IH UW[1]. Pracował także w Polskiej Akademii Nauk[2]. Przeszedł na emeryturę w 1998[1].
Żonaty z Jadwigą Kalinowską (1926–2006), pochodzącą ze Zduńskiej Woli, pracowniczką Biblioteki Narodowej[1]. Jego córką jest prof. dr hab. Ewa Ihnatowicz, emerytowana pracowniczka Instytutu Literatury Polskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego[3].
Spoczywa razem z żoną na starym cmentarzu w Zduńskiej Woli.
Wybrane prace
- Dzieje gospodarcze Polski do 1939 roku (współautorzy: Benedykt Zientara, Antoni Mączak, Zbigniew Landau, 1965)
- Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, (wspólnie z Andrzejem Biernatem) (t. 1–2 1967–1971)-
- Społeczeństwo polskie od X do XX wieku (1979)
- Nauki pomocnicze historii XIX i XX wieku (1990)
Przypisy
- ↑ a b c d e f Szymon Brzeziński, Krzysztof Fudalej, Pracownicy naukowo-dydaktyczni Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1930–2010. Słownik biograficzny, Warszawa: Neriton, 2012, s. 49–50.
- ↑ a b c Jerzy Chrzanowski, W Galerii Niepospolitych Zduńskowolan , Muzeum Historii Miasta Zduńska Wola, 5 sierpnia 2010 .
- ↑ Barbara Tyszkiewicz, Ewa Ihnatowicz, Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku, Alicja Szałagan (red.), Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 9 kwietnia 2019.