István Bibó
W dzisiejszym świecie István Bibó stał się tematem ogólnego zainteresowania, który przyciągnął uwagę wielu odbiorców. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie we współczesnym społeczeństwie, czy wpływ na historię, István Bibó zdołał wygenerować szeroki wachlarz opinii i perspektyw. Od wpływu na kulturę popularną po wpływ na gospodarkę światową, István Bibó był przedmiotem niezliczonych debat i dyskusji. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane ze István Bibó, analizując jego znaczenie, ewolucję w czasie i jego konsekwencje w różnych obszarach. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu będziemy starali się zaoferować wszechstronną wizję, która pozwoli nam zrozumieć znaczenie i wpływ István Bibó w dzisiejszym świecie.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| minister stanu | |
| Okres |
od 3 listopada 1956 |
István Bibó (ur. 7 sierpnia 1911 w Segedynie, zm. 10 maja 1979 w Budapeszcie) – węgierski prawnik, urzędnik państwowy, polityk i teoretyk polityki.
István Bibó studiował prawo na uniwersytecie w Segedynie oraz w Wiedniu i Genewie. Od roku 1938 pracował w węgierskim Ministerstwie Sprawiedliwości.
Po przejęciu władzu przez Strzałokrzyżowców w roku 1944 pomagał Żydom w ucieczce, wystawiając im paszporty zagraniczne. W lutym 1945 wszedł w skład utworzonego przez władze radzieckie prowizorycznego rządu narodowego Węgier, w którym opracowywał prawo wyborcze i przygotowywał wybory w dniu 4 listopada 1945. Sprawował funkcję ministra spraw wewnętrznych, ustąpił jednak ze stanowiska w proteście przeciw wypędzeniu Niemców węgierskich. Po ustąpieniu z rządu został powołany na profesora uniwersytetu w Segedynie, lecz w roku 1949 został pozbawiony tego stanowiska i od tego czasu pracował jako bibliotekarz.
W czasie Powstania Węgierskiego w 1956 pełnił funkcję Ministra Stanu w rządzie narodowym premiera Imre Nagy. W październiku 1956 uczestniczył w tworzeniu Węgierskiej Partii Chłopskiej, która od 1 listopada 1956 przyjęła nazwę im. Sándora Petőfiego. Gdy Sowieci wkroczyli na Węgry celem stłumienia powstania, był ostatnim ministrem na tym stanowisku w parlamencie w Budapeszcie. Zamiast ewakuacji wybrał pozostanie w budynku, gdzie czekając na aresztowanie napisał słynną proklamację "Za wolność i prawdę". Opuścił gmach parlamentu 6 listopada 1956.
W maju 1957 został uwięziony, i w roku 1958 skazany na dożywotnie więzienie[1]. Wyszedł na wolność w roku 1963[2] i do końca życia pracował w bibliotece Centralnego Urzędu Statystycznego Węgier.