Józef Birnbaum

W tym artykule zajmiemy się tematem Józef Birnbaum, tematem, który w ostatnich latach przykuł uwagę wielu osób. Józef Birnbaum to temat wieloaspektowy, który od długiego czasu jest przedmiotem badań i debat. Na przestrzeni dziejów Józef Birnbaum odgrywał kluczową rolę w różnych aspektach życia ludzkiego, od nauki po kulturę, politykę i społeczeństwo w ogóle. W tym artykule zagłębimy się w różne wymiary Józef Birnbaum i spróbujemy rzucić światło na jego implikacje i wpływ na dzisiejszy świat. Poprzez szczegółową i wyczerpującą analizę postaramy się przedstawić pełny obraz Józef Birnbaum i jego dzisiejszego znaczenia.

Józef Dawid Birnbaum (ur. 19 marca 1857 w Stopnicy, zm. 26 maja 1932 w Nicei)[1] – przemysłowiec, chemik, właściciel kamienicy w Łodzi, mecenas Łódzkiego Towarzystwa Muzycznego.

Życiorys

Był synem Izydora (1836–1912), przemysłowca, i Salomei (1832–1909) z Saltzmanów. Po studiach w Instytucie Technologicznym w Petersburgu uzyskał dyplom inżyniera chemika w 1901 r.[2]

W 1881 przyjechał do Warszawy i tu zamieszkał na stałe. W 1892 w Warszawie w spółce z firmą Kalle & Co, Biebrich am Rhein wybudował fabrykę chemiczną. Ze spółki tej jednak wkrótce wystąpił i wspólnie z Maksymilianem Cohnem utworzyli w 1895 zakłady chemiczne w Strzemieszycach, które weszły później w skład koncernu „Strem” SA w Warszawie, specjalizującego się w produkcji wyrobów chemicznych, m.in. przetworów z kości (kleje, łój, mączka) i nawozów sztucznych. W 1915 był udziałowcem przedsiębiorstwa „Société d'Études Chimiques” w Genewie.

Wspólnie z bratem, Henrykiem Rafałem Birnbaumem (1858–1936), był właścicielem domu w Łodzi przy ul. Mikołajewskiej (ob. ul. H. Sienkiewicza) 3/5. W 1899 wchodził w skład Zarządu Łódzkiego Towarzystwa Muzycznego.

Od 1887 był żonaty z Dorotą (Dorą) (ur. 18 sierpnia 1867) Ginsberg, córką łódzkiego kupca i przemysłowca Wilhelma. Zmarł w 1932 w Nicei, gdzie został pochowany na cmentarzu rosyjskim[1].

Przypisy

  1. ↑ a b Iwona M. Dacka-Górzyńska, Sławomir Górzyński, Polacy pochowani na cmentarzach Nicei i Mentony, Wydawnictwo DiG, 1 marca 2015, ISBN 978-83-7181-781-6 (pol.).
  2. ↑ Spis Inżynierów Technologów Polaków, Księga pamiątkowa inżynierów technologów Polaków wychowańców Instytutu Technologicznego w Petersburgu (w rocznicę stulecia uczelni)Warszawa 1933, s. 86

Bibliografia

  • Marek Szukalak, Słownik biograficzny Żydów łódzkich oraz z Łodzią związanych, seria II tom 1 od A do Z, Łódź 2007, s. 21-22,
  • Kazimierz Badziak, Jacek Strzałkowski, Silbersteinowie, Lichtenfeldowie, Birnbaumowie, Poznańscy, Eigerowie, Łódź 1994,
  • Kazimierz Badziak, Aktywność ekonomiczna i społeczna rodziny Barcińskich w Łodzi (do 1939 r.), "Rocznik Łódzki" 1999, t. 46,
  • Kazimierz Badziak, Monopolizacja w przemyśle kostnym Królestwa Polskiego (1900- 1914), "Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica", 1984 z. 18,
  • Księga adresowa przemysłu fabrycznego w Królestwie Polskim na rok 1905, Oprac. i wydał L. Jeziorański, Warszawa 1905,
  • Informator m. Łodzi z kalendarzem na rok 1920, Łódź , Taryfa posesji s. LXXIV,
  • Żydzi w Polsce Odrodzonej. Działalność społeczna, gospodarcza, oświatowa i kulturalna. Pod redakcją I. Schipera, A. Tartakowera, A. Haftki, t. 2, Warszawa 1933,
  • Wiesław Puś, Żydzi w Łodzi w latach zaborów 1793-1914, Łódź 2001,
  • A. Taubworcel, Łodzianie studenci w Petersburgu od 1872 do 1888 roku, "Dziennik Łódzki" 1889 nr 235.