W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy Józef Chociszewski i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Józef Chociszewski to temat, który w ostatnich latach wywołał duże zainteresowanie i debatę i ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia różnych aspektów naszego codziennego życia. W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom Józef Chociszewski i sprawdzimy, jak ewoluował on na przestrzeni czasu. Ponadto przeanalizujemy jego implikacje w różnych obszarach, od kultury po politykę, technologię i gospodarkę. Przy krytycznym i obiektywnym podejściu postaramy się rzucić światło na Józef Chociszewski i jego wpływ na współczesne społeczeństwo.
![]() J Chociszewski z okresu pobytu na Pomorzu | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
pisarz, dziennikarz, wydawca, działacz społeczny |
Józef Chociszewski (ur. 28 lutego 1837 w Chełście[1] (ówczesny powiat czarnkowski), zm. 11 listopada 1914 w Gnieźnie) – polski redaktor, wydawca, pisarz ludowy, działacz narodowy.
Był synem Jakuba Chociszewskiego nauczyciela ludowego z Czeszewa[2] i Marii z Dymków. W latach 1849–1858 uczył się w gimnazjum w Trzemesznie, gdzie organizował tajne kółka samokształceniowe – był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana[3]. Działalność publicystyczną rozpoczął w 1859 w „Dzienniku Poznańskim”. W latach 1861–1862 redagował „Gwiazdkę Cieszyńską”. Po wysiedleniu z terytorium austriackiego osiadł w Chełmnie. Prowadził księgarnię polską (1868-1871), wydawał kalendarze, pisma, m.in.: „Katolik” (1868, w 1869 odstąpiony Karolowi Miarce), „Piast” (1867-1869), „Przegląd Słowiański”, „Staszic”; redagował czasopisma: „Nadwiślanin” (1862-1863, 1867), „Przyjaciel Ludu” (1862-1863), „Wielkopolanin”, „Przyjaciel Dzieci” (1867-1868), „Dzwon Wielkopolski” (1878), „Lech” (1878-1879), „Przegląd Słowiański”, „Staszic”, „Pobudka do Szerzenia Wstrzemięźliwości”, „Dziennik Kujawski” (1893-1895, Inowrocław), był redaktorem naczelnym w „Gazecie Gnieźnieńskiej” (od 1895).
Autor wielu popularnych książek, utworów teatralnych i artykułów (ok. 300 pozycji), księgarz i wydawca[4] książek popularnych z zakresu historii i literatury polskiej („Dzieje narodu polskiego dla dzieci i młodzieży” - 9 wydań, w tym 1 w Chicago; „Mała historia Polski dla dzieci i młodzieży z obrazkami” - 17 wydań, „Sobieski pod Wiedniem” - 20 wydań o łącznym nakładzie 100 tys. egzemplarzy). Prowadził ożywioną działalność społeczną jako organizator wielu stowarzyszeń kulturalno-oświatowych. Był wielokrotnie więziony i karany przez władze pruskie[5]. Zmarł 11 listopada 1914 roku w Gnieźnie. Został pochowany na cmentarzu św. Krzyża w Gnieźnie[6].
Ogółem autor ok. 300 pozycji o łącznym nakładzie kilku milionów egzemplarzy. Jego książki były najważniejszymi podręcznikami nauki historii Polski w zaborze pruskim[4], na Śląsku i na emigracji do czasu odzyskania niepodległości.
Pochowany na Cmentarzu św. Krzyża w Gnieźnie.