W dzisiejszym świecie Język fordata stał się tematem najwyższej wagi i znaczenia. Istnieje wiele aspektów związanych z Język fordata, od jego wpływu na społeczeństwo po wpływ na gospodarkę światową. Dlatego konieczne jest szczegółowe przeanalizowanie wszystkich aspektów związanych ze zmienną Język fordata, aby zrozumieć jej prawdziwy zakres i znaczenie. W tym artykule zbadamy różne podejścia, które pozwolą nam mieć szerszą i pełniejszą perspektywę na Język fordata, odnosząc się do jego implikacji w różnych obszarach i jego roli w ewolucji dzisiejszego świata.
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
50 tys. (2000)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | frd | ||
| IETF | frd | ||
| Glottolog | ford1242 | ||
| Ethnologue | frd | ||
| BPS | 0684 5 | ||
| WALS | frd | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język fordata, także: fordat[2][3], larat, vai fordata, vai sera-larat-fordata, vai tnebar, vaidida[1] – język austronezyjski używany w prowincji Moluki w Indonezji, przez grupę ludności w północnej części wysp Tanimbar[4]. Według danych z 2000 roku posługuje się nim 50 tys. osób[1].
Jego użytkownicy zamieszkują wyspy: Fordata, Larat, Lutur, Nuswotar, Labobar, Teneman, Molo, Maru, Yamdena (północno-zachodni fragment) oraz Sera (południowa część wysp Tanimbar)[4]. Dzieli się na cztery dialekty: fordata-larat I, fordata-larat II, molo (molo-maru), sera (seira); przy czym dialekt sera jest najbardziej odrębny[1]. Według innej propozycji (2000) można wyodrębnić następujące cztery dialekty: romean, sofyanin, molo, sera. Różnice między tymi odmianami dotyczą cech leksyki, fonologii i intonacji[5].
Jest blisko spokrewniony z językiem kei, z archipelagu Kei (160 km na północny wschód od Tanimbar)[4]. Tradycyjnie służy jako język rytualny wysp Tanimbar, a dawniej funkcjonował również jako regionalna lingua franca[6][7]. Pozostaje w powszechnym użyciu w kontaktach domowych i na poziomie lokalnym, jest przyswajany przez dzieci[8].
W użyciu są również języki indonezyjski i malajski amboński (m.in. w edukacji i sferze religijnej)[9]; prawie wszyscy znają lokalny malajski, ale indonezyjski stanowi dopiero trzeci język[8]. Odnotowano wzrastający wpływ malajskiego, który jest przyswajany równolegle z fordata[9].
Wielu użytkowników tego języka zamieszkuje Saumlaki, Ambon[4], a także Dżakartę i inne miasta Indonezji[1].
Najwcześniejsze informacje nt. tego języka pochodzą z I poł. XX w.[4] P. Drabbe sporządził skrótowy opis jego gramatyki (1926)[10] oraz słownik (1932)[11].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].