Język hmong

Temat Język hmong jest od dawna przedmiotem zainteresowania i dyskusji. Niezależnie od tego, czy chodzi o środowisko akademickie, zawodowe czy osobiste, Język hmong przyciąga uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. W miarę postępu społeczeństwa i rozwoju nowych technologii zrozumienie i analiza Język hmong z różnych perspektyw stała się jeszcze ważniejsza. W tym artykule zbadamy różne aspekty Język hmong, badając jego wpływ na życie codzienne, jego znaczenie w historii i jego znaczenie w obecnym kontekście. Zagłębiając się w ten temat, mamy nadzieję rzucić światło na jego znaczenie i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.

Hmoob
Obszar

Chińska Republika Ludowa, Tajlandia, Wietnam, Laos

Liczba mówiących

7,7 mln

Pismo/alfabet

łacińskie, pahawh hmong, alfabet Pollarda

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 5 rozwojowy↗
Kody języka
ISO 639-2 hmn
ISO 639-3 hmn
IETF hmn
Glottolog chua1256
WALS hmo
SIL hmn
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język hmong – język z rodziny hmong-mien (miao-yao), używany przez Hmongów zamieszkujących Chiny, Tajlandię, Laos i Wietnam. Jest bardzo zróżnicowany dialektalnie, ale poszczególne odmiany są w większości wzajemnie zrozumiałe[1]. Publikacja Ethnologue traktuje go jako tzw. makrojęzyk, grupujący ponad 20 spokrewnionych języków[2]. Według wyd. 22 (2019) łącznie posługuje się nim nieco ponad 7,7 mln ludzi[2].

Do pocz. lat 50. XX w. funkcjonowały wyłącznie w formie ustnej (choć czasem uważa się, że w odległej przeszłości istniał lokalny system pisma). Rozwój formy pisanej nastąpił wraz z nadejściem misjonarzy i językoznawców zachodnich[1].

Charakterystyka

Język/i hmong należy/-ą do języków tonalnych. W niektórych odmianach tego języka (np. dialekt Białych Hmongów) jest ich siedem[3] Dla porównania: chiński mandaryński posiada cztery tony, wietnamski sześć, tajski pięć[4]. W alfabecie łacińskim zaadaptowanym na potrzeby języka hmong tony zaznaczane są za pomocą (niewymawianej) spółgłoski na końcu sylaby, np. w odmianie używanej przez Zielonych Hmongów:

  • ton wysoki równy: raub „skrobać ziemię”
  • ton wysoki opadający rauj „młotek”
  • ton średni opadający raug „być zranionym”
  • ton średni równy rau „sześć”
  • ton średni rosnący rauv „rozpalić ogień”
  • ton niski krótki raum „nerka”
  • ton niski opadający raus „zmoczyć”[5]

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Vang 2016 ↓, s. 312.
  2. ↑ a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Hmong, Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 (ang.).
  3. ↑ Piotr Sobotka, Funkcjonalna interpretacja tekstów historycznych. Dwa typy prolepsy w języku greckim na przykładzie Medei Eurypidesa (248–249) i Ewangelii wg św. Jana (12, 12–13), „Linguistica Copernicana”, 7 (1), 2012, s. 53, DOI: 10.12775/lincop.2012.020, ISSN 2391-7768 .
  4. ↑ Majewicz 1989 ↓, s. 192.
  5. ↑ Bradley 1991 ↓, s. 116.

Bibliografia

Linki zewnętrzne