Rozmowa o Jacek Piotrowski to temat, który budzi zainteresowanie osób w każdym wieku i o każdym profilu. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na obecne społeczeństwo czy wpływ na różne obszary, Jacek Piotrowski jest tematem, który zasługuje na całościowe zbadanie i zrozumienie. Przez lata Jacek Piotrowski był przedmiotem debaty, analiz i badań, wykazując jego znaczenie i znaczenie. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Jacek Piotrowski, badając jego różne aspekty, ewolucję w czasie i wpływ na życie codzienne.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: dydaktyka historii, historia najnowsza Polski, historia polityczna XX w., Unia Europejska | |
Alma Mater | |
Doktorat | |
Habilitacja | |
Profesura | |
Uczelnia | |
Odznaczenia | |
![]() |
Jacek Piotrowski (ur. 1967 w Środzie Śląskiej[1]) – polski politolog i historyk specjalizujący się w dydaktyce historii, historii najnowszej Polski, historii politycznej XX wieku i Unii Europejskiej; nauczyciel akademicki związany z Uniwersytetem Wrocławskim[2].
Urodził się w 1967 roku w Środzie Śląskiej, gdzie ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika. W 1986 roku podjął studia historyczne, a rok później politologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim, które kolejno ukończył w 1991 i 1992 roku[1]. Dwa lata później uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie historii na podstawie pracy pt. Środowisko polityczne „Polski Zachodniej” w latach 1926–1939, napisanej pod kierunkiem prof. Wojciecha Wrzesińskiego[2].
W 1994 roku rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną w Zakładzie Nauczania Dydaktyki Historii i Wiedzy o Społeczeństwie Instytutu Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego. W 2004 roku otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii na podstawie rozprawy pt. Piłsudczycy bez lidera[2]. W 2007 roku został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 2011 roku z rąk prezydenta otrzymał nominację profesorską. W latach 2006–2007 był kierownikiem Studium Doktoranckiego[1]. Jest wiceprzewodniczącym Kapituły do spraw profesorów oświaty działającej przy Ministerstwie Edukacji Narodowej – (kadencja 2015-2019).
Należał do stypendystów: Fundacji na rzecz Nauki Polskiej dla Młodych Pracowników Naukowych, Polonia Aide Foundation Trust w Londynie, Fundacji z Brzezia Lanckorońskich i Instytutu Herdera. Zajmuje się historią najnowszą oraz dydaktyką historii. Wśród zainteresowań badawczych znajduje się m.in. tematyka dziejów polskiego uchodźstwa politycznego po II wojnie światowej, nadto zajmują go takie tematy jak: Piłsudczycy w II Rzeczypospolitej, procesy integracji europejskiej. Należy do grona rzeczoznawców Ministerstwa Edukacji Narodowej w zakresie podręczników nauczania wiedzy o społeczeństwie[1]. W latach 2009–2017 był wiceprzewodniczącym Wrocławskiego Towarzystwa Miłośników Historii.
W 2018 roku został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
W 2007 roku wypromował doktora, Przemysława Dubaniowskiego, a w 2018 roku doktorantkę Katarzynę Śliwak[2].
Ma rodzinę składającą się z żony Anny i dwóch synów: Mikołaja i Maksymiliana[1].