Jan Karol Krajewski

W obecnym kontekście Jan Karol Krajewski to temat, który przykuł uwagę dużej liczby osób na całym świecie. Jego znaczenie zostało zwiększone dzięki serii wydarzeń, które wzbudziły powszechne zainteresowanie i wywołały wszelkiego rodzaju debaty i refleksje. Celem tego artykułu jest przyjrzenie się Jan Karol Krajewski z różnych perspektyw, przeanalizowanie jego wpływu w różnych obszarach i zbadanie jego długoterminowych konsekwencji. Jan Karol Krajewski to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym i który zasługuje na szczegółowe i rygorystyczne podejście, aby zrozumieć jego zakres i znaczenie dzisiaj.

Jan Karol Krajewski
porucznik broni pancernych rezerwy porucznik broni pancernych rezerwy
Data i miejsce urodzenia

10 grudnia 1895
Ksany

Data i miejsce śmierci

między 4 a 7 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Dywizja Wielkopolska
Dowództwo miasta Warszawy,
57 Pułk Piechoty Wielkopolskiej,
42 pułk piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Jan Karol Krajewski[1] (ur. 10 grudnia 1895 w Ksanach na Kielecczyźnie, zm. między 4 a 7 kwietnia 1940 w Katyniu) – porucznik broni pancernych rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej[2].

Życiorys

Urodził się w rodzinie Józefa i Marii z Zeydlerów. Dowborczyk. W 1920 członek załogi pociągu pancernego „Danuta”[3]. W 1923[4] i 1924 roku był oficerem rezerwy 8 pułku piechoty Legionów w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 2495 lokatą w korpusie oficerów piechoty[5].

W okresie międzywojennym przydzielony w 1930 do 1 dyonu samochodowego. W 1931 ukończył kurs samochodowy w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej. W 1932 był w kadrze 1 dywizjonu samochodowego w stopniu porucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 36 lokatą w korpusie oficerów rezerwy samochodowych. Był przydzielony do PKU Warszawa Miasto III[6].

Studiował w Wyższej Szkole Handlowej[3] i prawo w grupie prawniczej Wydziału Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[7]. Pracował jako dziennikarz[8]. Mieszkał w Warszawie.

W 1939 zmobilizowany. W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej. Według stanu na grudzień 1939 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa bez numeru z 2.04.1940. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 15.05.1943. Figuruje na liście AM-223-2107 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-75-02107. Przy szczątkach w mundurze oficerskim z dystynkcjami porucznika znaleziono świadectwo szczepień obozowych nr 3347[9] i legitymację członkowska Klubu Wioślarskiego „Wisła”[10]. Nazwisko Krajewskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 2107) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 133 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 138 z 1943. W Archiwum Robla nazwisko Krajowskiego występuje na liście „Dane osobowe i adresy oficerów 7 plutonu” ze znakiem „Kierownictwo Zaopatrzenia Broni Pancernych, Warszawa, Mokotów, ul. Racławicka 1 m 4” i spisie nazwisk „20 wagonu” (pakiet nr 0456-01, 03) znalezionych przy niezidentyfikowanym wojskowym. Krewni do 1946 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ W dokumentacji wojskowej figuruje jako Jan III Krajewski
  2. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 145.
  3. ↑ a b c Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 305.
  4. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk, 1923, s. 147.
  5. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 141, 450.
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa: MSWojsk, 1934, s. 171, 703.
  7. ↑ Pawelec M. „Lista Katyńska KUL”, Przegląd Uniwersytecki, Rok XXII, nr 4 (126), lipiec-sierpień 2010, Lublin, s. 12
  8. ↑ УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 420.
  9. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 223.
  10. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie , lublin.ap.gov.pl (pol.).
  11. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  12. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .

Bibliografia

  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.