Jan Klecha

W dzisiejszych czasach Jan Klecha to temat, który wzbudza zainteresowanie wielu osób na całym świecie. Z biegiem czasu Jan Klecha zyskał duże znaczenie w różnych dziedzinach, od polityki po naukę, w tym kulturę i ogólnie społeczeństwo. Jego wpływ był tak znaczący, że wywołał debaty, kontrowersje i głębokie refleksje zarówno wśród ekspertów, jak i zwykłych obywateli. W tym artykule przeanalizujemy rolę, jaką obecnie odgrywa Jan Klecha i zbadamy jej implikacje w różnych kontekstach.

Jan Klecha
Data i miejsce urodzenia

1 maja 1910
Zielonka Górna

Data śmierci

5 października 1977

Zawód, zajęcie

polityk

Stanowisko

poseł na Sejm Ustawodawczy i Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji (1947–1956, 1961–1976)

Partia

NPCh, ZLCh „Samopomoc”, KPP, PPR, PZPR

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Jana Klechy na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Jan Klecha, pseud. Filozof, Stary (ur. 1 maja 1910 w Zielonce Górnej, zm. 5 października 1977) – działacz komunistyczny, poseł na Sejm Ustawodawczy oraz Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Syn Adama i Antoniny. Po ukończeniu szkoły powszechnej (w latach 1926–1942) pracował w rodzinnym gospodarstwie. W okresie przedwojennym działał w Niezależnej Partii Chłopskiej, Zjednoczeniu Lewicy Chłopskiej „Samopomoc” i od 1930 do 1938 w Komunistycznej Partii Polski, w której był sekretarzem Komitetu Gminnego w rodzinnej wsi i członkiem Komitetu Powiatowego KPP w Janowie Lubelskim. W latach 1937–1939 pełnił funkcję prezesa Spółdzielni Spożywców „Świt” w Rzeczycy Ziemiańskiej. Od 1942 należał do Polskiej Partii Robotniczej. Do 1944 prowadził działalność konspiracyjną także w Armii Ludowej i Gwardii Ludowej. Od lipca 1944 do 1946 był I sekretarzem Komitetu Powiatowego PPR w Kraśniku. W styczniu 1945 został pełnomocnikiem Komitetu Centralnego partii na trzy powiaty na Mazowszu. W 1945 odbył trzymiesięczny kurs w Centralnej Szkole PPR w Łodzi. W grudniu 1945 był delegatem na I Zjazd PPR. W latach 1946–1950 kierownik Wydziału Rolnego Komitetu Wojewódzkiego PPR i (od 1948) Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Lublinie. Był także członkiem egzekutywy KW oraz przewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Rolnej i Zarządu Wojewódzkiego Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Lublinie. Od 1947 do 1952 był posłem na Sejm Ustawodawczy z okręgu nr 17 (Chełm). W latach 1952–1956 (ponownie z okręgu chełmskiego) i 1961–1976 (z okręgu kraśnickiego) pełnił mandat posła na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji. Był delegatem na siedem pierwszych zjazdów PZPR. Od marca 1950 do stycznia 1953 i od kwietnia 1957 do kwietnia 1973 zastępca kierownika Wydziału Rolnego Komitetu Centralnego PZPR. Był I sekretarzem KW PZPR w Olsztynie od stycznia 1953 do października 1956. W latach 1954–1959 zastępca członka, następnie do 1964 członek KC. W czerwcu 1964 został członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR. Od 1973 na emeryturze. Od grudnia 1975 do końca życia zasiadał w Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR.

Żonaty z Antoniną z domu Pyrzyną (1909–1997). Został pochowany z honorami 10 października 1977 na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera B4-tuje-21)[1]. W pogrzebie uczestniczyli członkowie kierownictwa PZPR, w tym Kazimierz Barcikowski, Józef Pińkowski, Arkadiusz Łaszewicz oraz kierownik Wydziału Rolnictwa KC PZPR Jerzy Wojtecki, który wygłosił przemówienie pożegnalne[2].

Był odznaczony m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1972)[3] oraz Orderem Sztandaru Pracy I (1964)[4] i II klasy.

Przypisy

  1. ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie. .
  2. ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 231 (10415), 11 października 1977, s. 2.
  3. ↑ Lista odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 201 z 22 lipca 1972. 
  4. ↑ Odznaczenia dla pracowników partyjnych. „Trybuna Robotnicza”, s. 5, nr 171, 21 lipca 1964.

Bibliografia

  • Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 3, Warszawa 1992, s. 177
  • Informacje w BIP IPN