Jan Krzysztof Pac
Obecnie Jan Krzysztof Pac jest istotnym tematem, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w sferze gospodarczej czy implikacje w życiu codziennym, Jan Krzysztof Pac okazał się tematem wartym analizy i refleksji. W miarę upływu czasu Jan Krzysztof Pac nadal wywołuje debaty i kontrowersje, co prowadzi nas do odkrywania jego wielu aspektów i głębszego zagłębiania się w jego znaczenie i konsekwencje. W tym artykule przyjrzymy się bliżej Jan Krzysztof Pac i zrozumiemy jego znaczenie w dzisiejszym świecie.
 Gozdawa | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Ojciec |
Bonifacy Teofil Pac, oboźny litewski |
| Matka |
Katarzyna Frąckiewicz Radzimińska |
| Żona |
Teresa Zofia Podbereska, wojewodzianka smoleńska |
Jan Krzysztof Pac herbu Gozdawa (ur. 1650 w Wilnie, zm. 31 maja 1702 pod Nowym Miastem) – podkomorzy wielki litewski, syn Bonifacego Teofila i Katarzyny Frąckiewicz Radzimińskiej.
Życiorys
Po ojcu został starostą botockim (przed rokiem 1665). Już jako młodzieniec brał udział w walkach przeciw Lubomirskiemu. W bitwie pod Częstochową w 1665 roku dostał się do niewoli rokoszan. Był pułkownikiem na dworze królewskim od 1683. Wielokrotnym posłem na sejm z powiatu wiłkomirskiego. Aktywnym uczestnikiem wojny domowej na Litwie. Opowiedział się po stronie Sapiehów. W maju 1702 roku Kazimierz Jan Zaranek Horbowski dokonał zajazdu, na jego siedzibę w Towianach, a następnie kazał go rozstrzelać, co miało miejsce 31 maja tegoż roku.[1] Zmarł bezpotomnie.
Sprawowane urzędy
- Marszałek ziemski wiłkomirski 1689-1702
- Podkomorzy wielki litewski 1698-1702[2]
Poseł sejmiku żmudzkiego na sejm 1678/1679 roku, poseł sejmiku wiłkomierskiego na sejm zwyczajny 1688 roku, sejm 1690 roku, sejm zwyczajny 1692/1693 roku, sejm nadzwyczajny 1693 roku[3]. Poseł na sejm 1696 - ze Żmudzi[4]
Bibliografia
- Polski Słownik Biograficzny, t. XXIV, s. 702.
Przypisy
- ↑ Wolff, Pacowie, s. 225-231; Zawisza, s. 214
- ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, T. I, Województwo Wileńskie XIV-XVIII wiek, pod red. A. Rachuby, s. 432, 704
- ↑ Robert Kołodziej, Ostatni wolności naszej klejnot. Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana III Sobieskiego, Poznań 2014, s. 625.
- ↑ Zawisza, s. 19, 23, 176-177, 186, 214