Jan Kułakowski

Obecnie Jan Kułakowski jest tematem na ustach wszystkich. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie w sferze społecznej, wpływ na gospodarkę czy wpływ na kulturę popularną, Jan Kułakowski przyciągnął uwagę dużej liczby ludzi na całym świecie. Zjawisko to nie jest zaskakujące, ponieważ Jan Kułakowski posiada szereg cech, które czynią go godnym badania i zainteresowania zarówno ze strony naukowców, ekspertów, jak i entuzjastów. W tym artykule szczegółowo zbadamy niektóre z najważniejszych aspektów Jan Kułakowski, analizując jego dzisiejsze znaczenie i potencjalny wpływ w przyszłości. Poprzez rygorystyczną i wyczerpującą analizę postaramy się rzucić światło na ten niezwykle istotny temat i zaoferować wszechstronną wizję, która pozwoli czytelnikom lepiej zrozumieć jego zakres i znaczenie.

Jan Kułakowski
Ilustracja
Jan Kułakowski (2004)
Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1930
Myszków

Data i miejsce śmierci

25 czerwca 2011
Warszawa

Poseł do PE VI kadencji
Okres

od 20 lipca 2004
do 13 lipca 2009

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Ambasador RP przy WE
Okres

od 1990
do 1996

Następca

Jan Truszczyński

Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Wielki Oficer Orderu Leopolda II (Belgia)
Multimedia w Wikimedia Commons
Nagrobek Jana Kułakowskiego na Starych Powązkach w Warszawie

Jan Jerzy Kułakowski (ur. 25 sierpnia 1930 w Myszkowie, zm. 25 czerwca 2011 w Warszawie) – polski polityk, prawnik, dyplomata i związkowiec. Pełnomocnik rządu do spraw negocjacji Polski z Unią Europejską, w latach 2004–2009 poseł do Parlamentu Europejskiego VI kadencji. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys

Był synem Konrada[1]. Brał udział w powstaniu warszawskim, był łącznikiem i sanitariuszem w pułku AK Baszta[2]. W 1946 wyemigrował do Belgii. W latach 1948–1953 studiował prawo na Katolickim Uniwersytecie w Lowanium, gdzie doktoryzował się w zakresie prawa.

Od 1954 jako członek sekretariatu generalnego Międzynarodowej Konfederacji Chrześcijańskich Związków Zawodowych prowadził negocjacje z autorytarnymi rządami w celu uwolnienia z więzień osób represjonowanych za działalność związkową. Od 1958 był sekretarzem, a od 1962 sekretarzem generalnym europejskiej organizacji Międzynarodowej Konfederacji Chrześcijańskich Związków Zawodowych, a następnie europejskiej organizacji Światowej Konfederacji Pracy. Pełnił funkcję sekretarza generalnego Światowej Konfederacji Pracy w latach 1974–1988.

W latach 1990–1996 zajmował stanowisko ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego oraz szefa Misji Rzeczypospolitej Polskiej przy Wspólnotach Europejskich w Brukseli. W rządzie Jerzego Buzka w 1998 objął nowo powstałe stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnika ds. negocjacji Polski z Unią Europejską, zasiadał w Komitecie Integracji Europejskiej i Narodowej Radzie Integracji Europejskiej. Był członkiem Królewskiego Instytutu Stosunków Międzynarodowych w Belgii.

13 czerwca 2004 został wybrany do Parlamentu Europejskiego jako bezpartyjny kandydat z listy Unii Wolności w okręgu wyborczym obejmującym województwo wielkopolskie. W Europarlamencie VI kadencji zasiadał w grupie Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, pracował w Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych[3]. W 2005 przystąpił do powstałej z przekształcenia UW Partii Demokratycznej[4], zasiadał przez pewien okres w radzie politycznej tego ugrupowania. W 2009 nie ubiegał się o reelekcję w kolejnych wyborach europejskich.

Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia Francja-Polska dla Europy, należał do Rady Fundatorów Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana. Był autorem i współautorem licznych raportów, dokumentów, artykułów i opracowań poświęconych problematyce międzynarodowego ruchu związkowego oraz zagadnieniom wynikającym ze stosunków Unia Europejska – Polska. Jest bohaterem wywiadu-rzeki Spotkania na Bagateli.

Był żonaty z neuropediatrą Zofią Kułakowską, która w 2013 przekazała do zasobu Archiwum Akt Nowych część dokumentów dotyczących około 60 lat działalności męża[5]. Miał trzy córki: Krystynę, Barbarę i Elżbietę.

Zmarł w warszawskim Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA[2]. Pogrzeb Jana Kułakowskiego odbył się 1 lipca 2011 w sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[6] (kwatera 2–5–9/10)[7].

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ M.P. z 1998 r. nr 13, poz. 206
  2. ↑ a b Jan Kułakowski nie żyje. gazeta.pl, 2011-06-25. .
  3. ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. .
  4. ↑ Jan Kułakowski demokratą.pl. wp.pl, 2005-06-21. .
  5. ↑ Przekazanie Archiwum Jana Kułakowskiego do Archiwum Akt Nowych. aan.gov.pl, 2013. .
  6. ↑ Symboliczna data pogrzebu Jana Kułakowskiego. onet.pl, 2011-07-01. .
  7. ↑ Cmentarz Stare Powązki: DĄBROWSCY I KUŁAKOWSCY, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
  8. ↑ M.P. z 2002 r. nr 33, poz. 517
  9. ↑ M.P. z 1996 r. nr 13, poz. 172
  10. ↑ DECORATION – Jan Kulakowski doublement distingué par la France. lepetitjournal.com, 2017-01-22. . (fr.).
  11. ↑ Polska pięć lat w Unii Europejskiej. Stanisław Konopacki (red.). Łódź: Ibidem, 2009, s. 311. .
  12. ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 139.
  13. ↑ Nagrody Kisiela 2001. wprost.pl. .