Jan Oleszkowicz

W tym artykule zbadamy wpływ Jan Oleszkowicz na różne aspekty dzisiejszego społeczeństwa. Jan Oleszkowicz był tematem o dużym znaczeniu w ostatnich latach, wywołując debatę i zainteresowanie w różnych sektorach. Poprzez tę analizę chcemy głębiej przyjrzeć się temu, jak Jan Oleszkowicz zmienił sposób, w jaki żyjemy, pracujemy i współpracujemy. Od wpływu na politykę i ekonomię po wpływ na kulturę i rozrywkę, Jan Oleszkowicz pozostawił znaczący ślad w naszym społeczeństwie. Dodatkowo zbadamy możliwe przyszłe implikacje Jan Oleszkowicz i to, jak może to ukształtować świat w nadchodzących latach.

Jan Oleszkowicz
Data i miejsce urodzenia

30 września 1947
Jelenia Góra

Pochodzenie

polskie

Instrumenty

fortepian, skrzypce, klarnet

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna, muzyka elektroniczna

Zawód

kompozytor, pedagog

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Jan Oleszkowicz (ur. 30 września 1947 w Jeleniej Górze)[1] – polski kompozytor i pedagog.

Życiorys

Po ukończeniu nauki gry na skrzypcach, fortepianie i klarnecie w liceum muzycznym we Wrocławiu odbył studia kompozytorskie w PWSM w Warszawie u Grażyny Bacewicz i Andrzeja Dobrowolskiego (1971 dyplom z wyróżnieniem). W latach 1977–1980 studiował w Konserwatorium Paryskim w klasie kompozycji Oliviera Messiaena i Ivo Malca oraz w klasie muzyki elektroakustycznej Guya Reibela. W 1978 uczestniczył w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Iannisa Xenakisa w Aix-en-Provence. W 1981 odbył staż kompozytorski w centrum muzyki komputerowej Institut de Recherche et de Coordination Acoustique/Musique (IRCAM) w Paryżu[1][2][3].

W 2004 uzyskał stopień doktora sztuki w zakresie kompozycji w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, a w 2017 – stopień doktora habilitowanego w dziedzinie kompozycji i teorii muzyki na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie[3].

Od 1971 współpracuje z Polskim Radiem i Telewizją Polską i oraz ze Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia, w którym powstało wiele jego utworów z taśmą[1][3].

Od 1982 uczy improwizacji fortepianowej w Państwowej Szkole Muzycznej II st. im. J. Elsnera w Warszawie, gdzie w 1997 założył studio muzyki komputerowej, w którym prowadzi zajęcia. Wykładał nowoczesne metody nauczania improwizacji z zastosowaniem komputerów na seminariach dla pedagogów muzycznych[4][3].

Nagrody i odznaczenia

Za osiągnięcia w dziedzinie dydaktyki muzycznej, w tym za autorskie programy nauczania, otrzymał 1996 Srebrny Krzyż Zasługi. Jest autorem m.in. książki I ty możesz improwizować (Warszawa 1997), nagrodzonej 1997 na konkursie Centrum Edukacji Artystycznej w Warszawie. Jest laureatem konkursów kompozytorskich, m.in. Konkursu Młodych ZKP (1972) za Concerto grosso, konkursów ZKP: 1984 za Trzynaście minut zaskorupiania, 1986 za III Kwartet smyczkowy, 1995 za Lux aeterna, a także Międzynarodowego Konkursu im. K. Serockiego (1987) za Embryon, międzynarod. konkursu muzyki elektronicznej w Bourges (1990) za Scontra, Międzynarodowego Konkursu Światowych Dni Muzyki w Warszawie (1991) za minioperę dziecięcą Pan Słoń, Konkursu Programu II PR (1996) za Apel oraz konkursu na mszę w Katowicach (1998) za Mszę Bogucką[4].

Twórczość

Twórczość Oleszkowicza cechuje różnorodność wyrazowa: od neutralności po skrajną ekspresję. Jego język muzyczny obejmuje zarówno swobodną atonalność, politonalność, jak i neotonalność. Istotną rolę odgrywa harmonia, która wraz z elementem kolorystycznym, a niekiedy także ze środkami elektroakustycznymi, służy do kształtowania zróżnicowanego obrazu muzycznego. Olechowicz należy do kompozytorów, którym bliska jest tradycja francuska[4].

Kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[4][3])

Przypisy

  1. ↑ a b c Widłak 2002 ↓, s. 157.
  2. ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 632.
  3. ↑ a b c d e Jan Oleszkowicz. Polskie Centrum Informacji Muzycznej . . . (pol.).
  4. ↑ a b c d Widłak 2002 ↓, s. 158.

Bibliografia

  • Elżbieta Widłak: Oleszkowicz Jan. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 7: NOPa część biograficzna. Kraków: PWM, 2002, s. 157-158. ISBN 83-224-0808-0. (pol.).
  • Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).

Linki zewnętrzne