Jan Zakrzewski (dziennikarz)

W dzisiejszym świecie Jan Zakrzewski (dziennikarz) stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu dużej liczby osób. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na kulturę popularną, Jan Zakrzewski (dziennikarz) przykuł uwagę wszystkich, wywołując debatę, refleksję i analizy. Dzięki historii sięgającej stuleci, Jan Zakrzewski (dziennikarz) pozostawił niezatarty ślad w historii ludzkości, a jego wpływ jest nadal wyczuwalny. W tym artykule zbadamy różne aspekty Jan Zakrzewski (dziennikarz) i jego znaczenie we współczesnym świecie, analizując jego wpływ w różnych obszarach oraz jego znaczenie dla teraźniejszości i przyszłości.

Jan Andrzej Zakrzewski
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1920
Skierniewice

Data i miejsce śmierci

22 kwietnia 2007
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Walecznych (od 1941)
Multimedia w Wikimedia Commons
Nagrobek dziennikarza Jana Zakrzewskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Jan Andrzej Zakrzewski (ur. 24 lutego 1920 w Skierniewicach, zm. 22 kwietnia 2007 w Warszawie) – polski dziennikarz, pisarz, tłumacz.

Życiorys

Absolwent wydziału administracji Akademii Nauk Politycznych w Warszawie (1949). Żołnierz kampanii wrześniowej 1939, uczestnik kampanii norweskiej (1940), oficer PSZ na Zachodzie. Członek Polskiej Misji Restytucyjnej w strefie brytyjskiej Niemiec (1945).

Współpracownik legendarnego tygodnika „Po prostu” (1950–1957), felietonista „Głosu Pracy”, redaktor w wydawnictwie „Czytelnik” (1952–1956). Dziennikarz Telewizji Polskiej (od 1957), m.in. współtwórca i pierwszy kierownik redakcji teleturniejów oraz twórca i prezenter magazynu politycznego „Peryskop”. Korespondent Polskiego Radia i Telewizji Polskiej w Paryżu (1961–1967) oraz w Nowym Jorku (1972–1976).

Członek SDP, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu. Laureat nagród dziennikarskich, m.in. „Złoty Mikrofon” (1971).

Jego żoną była aktorka Ewa Krasnodębska[1].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 40-3-20)[2].

Twórczość

Opowiadania i reportaże

  • Francuzi i Francuzki (1973),
  • Iberyjskie wędrówki (1973),
  • Jak zostać prezydentem (1980),
  • N. Y., N. Y. Nowy Jork (1980),
  • Ameryka z pasją (1981),
  • Zapiski korespondenta zagranicznego (1984),
  • Kolumbowy świat (1987),
  • Ameryka kanadyjska (1988),
  • Wiza do Indii (1989).

Tłumaczenia

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Relacje biograficzne | Ewa Krasnodębska , relacjebiograficzne.pl (pol.).
  2. ↑ Cmentarz Stare Powązki: Adam Badowski, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .