Jana Pleskalová

W dzisiejszym świecie Jana Pleskalová stał się tematem ciągłego zainteresowania społeczeństwa. Od samego początku Jana Pleskalová przyciąga uwagę ludzi w każdym wieku i o różnym pochodzeniu, wywołując debaty, dyskusje i refleksje. Z biegiem czasu Jana Pleskalová wykazał swoje znaczenie w różnych aspektach życia codziennego, pokazując swój wpływ na kulturę, technologię, politykę, edukację i wiele innych dziedzin. Jest oczywiste, że Jana Pleskalová w dalszym ciągu budzi wyjątkowe i szczególne zainteresowanie ludźmi, co odzwierciedla jego trwały wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Jana Pleskalová, aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i znaczenie w naszym dzisiejszym świecie.

Jana Pleskalová
Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1949
Brno

Zawód, zajęcie

językoznawczyni

Narodowość

czeska

Tytuł naukowy

profesor

Edukacja

1973 „mały doktorat”, 1989 doktorat, 1996 habilitacja

Alma Mater

Uniwersytet Jana Ewangelisty Purkyniego

Uczelnia

Uniwersytet Masaryka

Jana Pleskalová (ur. 1 lutego 1949 w Brnie[1]) – czeska językoznawczyni, kierowniczka Instytutu Języka Czeskiego Uniwersytetu Masaryka[1]. Do jej zainteresowań naukowych należą: rozwój języka czeskiego, słowotwórstwo diachroniczne i synchroniczne, onomastyka i dialektologia[1].

Życiorys

 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Całe jej życie i kariera związane są z Brnem, gdzie urodziła się 1 lutego 1949 jako Jana Kýrová. W 1967 r. podjęła studia w zakresie języka czeskiego i łaciny na Uniwersytecie Jana Ewangelisty Purkyniego (dzisiejszy Uniwersytet Masaryka). W 1972 r. otrzymała dyplom na podstawie pracy Pomístní jména na Ivančicku, poświęconej onomastyce. Rok później uzyskała na tej samej uczelni tytuł doktora filozofii (PhDr., tzw. „mały doktorat”[2]) w dziedzinie języka czeskiego, na podstawie pracy Mikrotoponymie na Ivančicku (příspěvek ke studiu pomístních jmen na Moravě s bibliografií moravské mikrotoponomastiky v letech 1918–1970). W 1974 r. została zatrudniona w Instytucie Języka Czeskiego Akademii Nauk Republiki Czeskiej, gdzie pod kierunkiem Jana Balhara prowadziła badania dialektologiczne. Kontynuowała także działalność w dziedzinie onomastyki. W 1989 r. uzyskała stopień kandydata nauk[a] na podstawie pracy Tvoření pomístních jmen na Moravě a ve Slezsku[3]. Habilitowała się w 1996 r., w 2003 r. zaś została mianowana profesorem języka czeskiego[1].

Jest autorką bądź współautorką prawie dwustu publikacji, przede wszystkim z zakresu bohemistyki[1]. Należy do rady redakcyjnej czasopisma „Acta onomastica”[3].

Wybrana twórczość

Opracowano na podstawie źródła:[4]

  • Tvoření nejstarších českých osobních jmen (1998)
  • Stará čeština pro nefilology (2003)
  • Vývoj vlastních jmen osobních v českých zemích v letech 1000–2010 (2011)
  • Nový encyklopedický slovník češtiny (2016, redaktorka, autorka haseł)

Uwagi

  1. ↑ Odpowiednik polskiego doktora[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e prof. PhDr. Jana Pleskalová, CSc. , Uniwersytet Masaryka (cz.).
  2. ↑ a b Zagraniczne systemy szkolnictwa wyższego. Czechy , NAWA, 2021 .
  3. ↑ a b Veronika Bromová, Jubilantka Jana Pleskalová, „Linguistica Brunensia”, 67 (1), 2019, s. 59–61, DOI: 10.5817/LB2019-1-6, ISSN 1803-7410 (cz.).
  4. ↑ prof. PhDr. Jana Pleskalová, CSc. , Uniwersytet Masaryka (ang.).