W dzisiejszym świecie Janusz Haman odgrywa fundamentalną rolę w różnych aspektach codziennego życia. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę osobistą, społeczną czy zawodową, Janusz Haman stał się istotnym tematem, który zasługuje na analizę i dyskusję. W miarę rozwoju społeczeństwa Janusz Haman jest pozycjonowany jako kluczowy element wpływający na nasze decyzje, opinie i styl życia. Dlatego istotne jest głębsze zagłębienie się w różne aspekty, które obejmuje Janusz Haman, zrozumienie jego wpływu i zakresu w życiu codziennym. W tym artykule zbadamy znaczenie Janusz Haman i to, w jaki sposób stał się on tematem zainteresowania tak wielu ludzi.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Profesor nauk technicznych | |
Specjalność: budowa maszyn rolniczych | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1956 |
Habilitacja |
1960 |
Profesura |
1963 |
Polska Akademia Nauk | |
Status |
członek rzeczywisty |
Funkcja Jednostka PAN |
Przewodniczący honorowy |
Doktor honoris causa Akademia Rolnicza w Lublinie – 1985 Akademia Rolnicza w Krakowie – 1989 Akademia Rolnicza we Wrocławiu – 1993 | |
Praca naukowa | |
Uczelnia | |
Okres zatrudn. |
1983-1990 |
Uczelnia |
Akademia Rolnicza w Lublinie |
Dziekan | |
Wydział |
Techniki Rolniczej i Leśnej |
Okres spraw. |
1977–1980 |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Janusz Haman (ur. 29 czerwca 1923 w Wiesbaden, zm. 16 września 2019[1]) – polski profesor nauk technicznych w zakresie budowy i eksploatacji maszyn rolniczych[2], twórca dyscypliny inżynieria rolnicza w Polsce, profesor Akademii Rolniczej w Lublinie i SGGW-AR, członek rzeczywisty PAN, doktor honoris causa multi
W 1942 zdał maturę w ramach tajnego nauczania w liceum im. Stanisława Staszica w Warszawie[3]. Studiował na Akademii Górniczej w Krakowie, Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w krakowskiej Wyższej Szkole Rolniczej. W 1956 uzyskał stopień kandydata nauk technicznych, w 1960 habilitował się w dziedzinie nauk rolniczych, w 1963 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1970 profesora zwyczajnego. W latach 1949–1950 pracował na Akademii Górniczej w Krakowie (od 1949 Akademia Górniczo-Hutnicza), 1950–1953 na Uniwersytecie Jagiellońskim, 1953–1955 na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, od 1955 w Akademii Rolniczej w Lublinie (do 1972 Wyższa Szkoła Rolnicza). Na tej ostatniej uczelni kierował Katedrą Mechanizacji Rolnictwa oraz Instytutem Mechanizacji Rolnictwa, w latach 1977–1980 pełnił funkcję dziekana Wydziału Techniki Rolnej i Leśnej. W latach 1983–1990 był profesorem SGGW w Warszawie.
Od 1969 członek korespondent, od 1980 członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk[4], był m.in. przewodniczącym Komitetu Techniki Rolniczej, członkiem Prezydium PAN oraz sekretarzem Wydziału V Akademii (Nauk Rolniczych i Leśnych). Otrzymał doktoraty honoris causa Akademii Rolniczej w Lublinie (1985), Akademii Rolniczej w Krakowie (1989), Akademii Rolniczej we Wrocławiu (1993) i Akademii Rolniczej w Szczecinie (2007).
Prowadził badania i prace głównie z mechaniki gleby i teorii maszyn rolniczych. Został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.