W dzisiejszym artykule zajmiemy się tematem Janusz Lipkowski, tematem, który w ostatnim czasie wzbudził zainteresowanie i dyskusję. Janusz Lipkowski to problem, który dotyczy szerokiego spektrum społeczeństwa, od aspektów osobistych po kwestie polityczne, gospodarcze i kulturowe. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i rzucimy światło na różne aspekty związane z Janusz Lipkowski, aby zaoferować pełną i obiektywną wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny.
![]() | |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
3 lutego 1943 |
Profesor doktor habilitowany nauk chemicznych | |
Specjalność: chemia supramolekularna, chemia nieorganiczna, fizykochemiczne metody analityczne, krystalografia | |
Alma Mater |
Uniwersytet Warszawski (1965) |
Doktorat |
1972 |
Habilitacja |
1983 |
Profesura |
1990 |
Polska Akademia Nauk / Umiejętności | |
Status PAN |
Członek rzeczywisty (2013), |
Status PAU |
Członek korespondent (2012) |
Doktor honoris causa Instytut Chemii Nieorganicznej Rosyjskiej Akademii Nauk w Nowosybirsku – 1997 | |
Wiceprezes PAN (2003–2006), dyrektor Instytutu Chemii Fizycznej PAN (1992–2003) | |
Instytut badawczy | |
Uczelnia wyższa | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Janusz Lipkowski (ur. 3 lutego 1943 w Warszawie)[1] – polski fizykochemik, twórca szkoły chemii supramolekularnej w Polsce, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, w latach 2003–2006 wiceprezes PAN.
Ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1960)[2] i Wydział Chemii Uniwersytetu Warszawskiego (1965)[3]. W 1972 roku otrzymał stopień doktora nauk chemicznych, w 1983 roku uzyskał habilitację, a w 1990 roku tytuł profesora nauk chemicznych[3].
Uczeń Wiktora Kemuli[3]. Od 1990 roku profesor w Instytucie Chemii Fizycznej PAN, w latach 1992–2003 jego dyrektor[3]. Od 2001 profesor Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego i Szkoły Nauk Ścisłych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie[3]. Od 1991 członek, w latach 2007–2020 prezes Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[3]. Od 1998 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, od 2013 członek rzeczywisty PAN[4], w latach 2003–2006 pierwszy wiceprezes PAN[5]. Przewodniczący Rady Kuratorów Wydziału III Nauk Ścisłych i Nauk o Ziemi PAN (2011–2014) i przewodniczący Komitetu Chemii PAN (2007–2010, 2011–2014)[3]. Członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności (2012)[5].
Otrzymał doktorat honoris causa Instytutu Chemii Nieorganicznej Rosyjskiej Akademii Nauk w Nowosybirsku (1997)[3]. Honorowy profesor Syberyjskiego Oddziału Rosyjskiej Akademii Nauk (2001)[3] i Uniwersytetu Technicznego w Ningbo (Chiny, 2019–2022)[6]. Członek Academia Europaea (2011)[7], Royal Society of Chemistry (Fellow, 2018)[5] i członek honorowy Mołdawskiej Akademii Nauk[8]. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1975)[5], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002)[9] i Orderem Honoru Republiki Mołdawii (2006)[10].
Twórca szkoły chemii supramolekularnej w Polsce[1]. Zajmował się przede wszystkim selektywnością, równowagami fazowymi i kinetyką procesów inkluzyjnych oraz rozpoznawaniem molekularnym[1]. Prowadził badania klatratów i związków inkluzyjnych[3].