Janusz Minkiewicz

W dzisiejszym świecie Janusz Minkiewicz jest bardzo istotną kwestią, która ma wpływ na wiele osób na różnych etapach życia. Niezależnie od tego, czy jest to dziedzina zawodowa, osobista czy akademicka, Janusz Minkiewicz wywołał duże zainteresowanie i debatę, budząc ciekawość wielu osób. Zjawisko to w ostatnich latach zyskało na znaczeniu ze względu na swój wpływ na społeczeństwo i podejmowanie decyzji. Dlatego istotne jest pogłębienie naszej wiedzy na temat Janusz Minkiewicz i jego implikacji, aby lepiej zrozumieć jego zakres i znaleźć możliwe rozwiązania dla wyzwań, jakie stwarza.

Janusz Minkiewicz
Ilustracja
Janusz Minkiewicz w latach 50.
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1914
Petersburg

Data i miejsce śmierci

29 maja 1981
Warszawa

Narodowość

polska

Język

polski

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Dziedzina sztuki

poezja

Odznaczenia
Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka Nagrody Państwowej
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Grób Janusza Minkiewicza i jego żony Jadwigi na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Janusz Minkiewicz (ur. 25 czerwca 1914 w Petersburgu, zm. 29 maja 1981 w Warszawie) – polski pisarz, satyryk.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Wacława, prawnika cywilisty, i Emilii z Rodziewiczów[1]. Uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie[2], a później w szkołach: w Milanówku, Zakopanem i Rabce, ukończył Liceum im. Ziemi Mazowieckiej. Od 1933 studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim[1].

W Wilnie, w kawiarni Biały Sztral założył kabaret Ksantypa, którym w latach 1940–1941 kierował.

Był kontynuatorem poezji Skamandrytów. Po przenosinach do Warszawy współpracował z okupacyjnymi teatrami jawnymi. W duecie ze Stefanem Strausem, pod pseudonimem „Struś i Kieliszek” pisał teksty do rewii i operetek, m.in. Moczymy nogi, czyli porwanie pupilek, wystawione w Teatrze Małych Form w grudniu w 1943[3].

Wydał m.in. zbiory wierszy Nic świętego (1939), Kazania i skargi (1946), Pigułki (1951), Sonety warszawskie i pierwsze wiersze (1956), Wiersze wybrane 1944–1954 (1954). Był ponadto autorem humoresek, felietonów satyrycznych, szopek politycznych (wraz ze Świętopełkiem Karpińskim), polskiego libretta do operetki Piękna Helena Offenbacha, utworów dla dzieci (zbiór wierszy Lenin w Poroninie, 1951; Ikar i spółka, 1949; Miś z parasolem, 1946 i inne). Współpracował z „Przekrojem”, „Szpilkami”, „Cyrulikiem Warszawskim”. Zajmował się przekładami, głównie literatury rosyjskiej. Jest autorem wiersza Lenin w Poroninie mylnie przypisywanego Julianowi Tuwimowi.

W 1955 roku otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia za twórczość satyryczną w minionym dziesięcioleciu[4][5] oraz Medal 10-lecia Polski Ludowej[6].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C37-3-8)[7].

Przypisy

  1. ↑ a b Janusz Minkiewicz | Życie i twórczość | Artysta , Culture.pl (pol.).
  2. ↑ Edmund Kujawski (red.), Witold Grabski (red.): „Pochodem idziemy...” Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, 2003, s. 307. ISBN 83-06-02325-0.
  3. ↑ Sława i infamia. Z Bohdanem Korzeniewskim rozmawia Małgorzata Szejnert, Wyd. Literackie, Kraków 1992, s. 30 i 45.
  4. ↑ Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 5, 22 lipca 1955. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. . 
  5. ↑ Bohdan Urbankowski, Czerwona msza, czyli uśmiech Stalina, t. 2, Warszawa 1998, s. 315.
  6. ↑ M.P. z 1955 r. nr 70, poz. 888 - Uchwała Rady Państwa z dnia 12 stycznia 1955 r. nr 0/105 - na wniosek Zarządu Głównego Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa”.
  7. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia

  • Lesław Bartelski, Polscy pisarze współcześni 1944–1970, Agencja Autorska, Warszawa 1972.
  • Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, tom I, PWN, Warszawa 1984.

Linki zewnętrzne