Jareńsk
W dzisiejszym artykule zajmiemy się Jareńsk, tematem, który z biegiem czasu wzbudził zainteresowanie wielu osób. Jareńsk jest istotnym aspektem w dzisiejszym społeczeństwie, ponieważ wpływa na różne obszary codziennego życia. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom na Jareńsk, a także jego dzisiejszemu wpływowi. Ponadto przeanalizujemy różne podejścia i opinie, które pojawiły się wokół tego tematu, w celu zapewnienia pełnego i wzbogacającego spojrzenia na Jareńsk. Nie przegap tej interesującej eksploracji Jareńsk!
| |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Obwód | |||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy |
81859 | ||
| Kod pocztowy |
165780 | ||
Położenie na mapie obwodu archangielskiego  | |||
Położenie na mapie Rosji  | |||
| 62°10′N 49°06′E/62,166667 49,100000 | |||
_(1780).png)
Jareńsk (ros. Яренск) - duża wieś (do 1924 miasto o nazwie Erenskie Miasteczko - Еренский городок) w północnej Rosji, na terenie obwodu archangielskiego, w północno-wschodniej Europie. Stolica rejonu leńskiego.
Liczba ludności 4,1 tys. (w 2005)
Pierwsza wzmianka w staroruskiej kronice w 1384 o Erenskim Miasteczku nad rzeką Wyczegdą. Od XVII był miejscem zesłania, tu zesłano m.in. książę Wasyl Golicyn, szczególnie wielu zesłańców było na przełomie XIX/XX w. W 1780 otrzymał prawa miejskie i herb, stając się centrum powiatu jareńskiego. W XVIII w. zbudowano kamienną cerkiew Spaso-Preobrażański sobór (Спасо-Преображенски собор), zachowaną do dziś. W środku zabytkowe freski z czasu budowy. Obok stoi drewniana kaplica z 1889 przywieziona z sąsiedniej wsi. Od 1920 znów zaczęto wysyłać tu zesłańców, szczególnie licznie od 1930 w związku z masowymi zesłaniami kułaków. W 1905 powstało w mieście muzeum istniejące do dziś, obecnie jako krajoznawcze. W 1999 wybudowano nową cerkiew pw. Wszystkich Świętych, ponieważ w starej świątyni wciąż mieści się muzeum.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- История Яренска – historia Jarenska
- Jareńsk, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 449.