Jerzy Doerffer

Jerzy Wojciech Doerffer

Data i miejsce urodzenia	21 kwietnia 1918 Łęka Wielka
Data i miejsce śmierci	9 sierpnia 2006 Sopot
Profesor nauk technicznych
Specjalność: technologia budowy okrętów
Alma Mater	Politechnika Gdańska
Doktorat	1960
Profesura	1964
Doktor honoris causa Uniwersytet w Glasgow – 1983 Politechnika Gdańska – 1988 Politechnika Szczecińska – 2003
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Gdańska
Dziekan
Wydział	Budowy Okrętów PG
Okres spraw.	1953–1964
Rektor
Uczelnia	Politechnika Gdańska
Okres spraw.	1981–1984
Poprzednik	Marian Cichy
Następca	Eugeniusz Dembicki
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jerzy Wojciech Doerffer (ur. 21 kwietnia 1918 w Łęce Wielkiej, zm. 9 sierpnia 2006 w Sopocie) – polski inżynier, animator polskiego okrętownictwa, profesor zwyczajny i doctor honoris causa kilku uczelni, pracownik naukowy Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej, rektor tej Uczelni, autor książek z dziedziny okrętownictwa, członek Prezydium Tymczasowej Rady Krajowej PRON w 1982 roku^[1], członek Rady Krajowej PRON w 1983 roku^[2].

Urodził się w rodzinie Stefana (1877–1939) i Haliny z Panieńskich (1888–1950)^[3]. Po ukończeniu szkoły powszechnej od 1927 roku uczęszczał do Gimnazjum im. Komeńskiego w Lesznie. W 1932 roku przeniósł się do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, które ukończył w roku 1935, uzyskując świadectwo dojrzałości. W kwietniu 1936 roku rozpoczął studia wyższe w Wolnym Mieście Gdańsku na Danziger Technische Hochschule (obecnie Politechnika Gdańska), na Wydziale Okrętowo-Lotniczym (Fakultät für Schiffs und Flugtechnik). Podczas studiów został przyjęty do polskiej korporacji akademickiej Rosevia. W sierpniu 1939 roku wyjechał na praktykę do stoczni w Anglii^[4]. Zastał go tam wybuch II wojny światowej. W 1942 roku ukończył studia na Uniwersytecie w Glasgow. Po wojnie uzyskał drugi dyplom na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej w 1950 roku, a w 1960 roku stopień doktora nauk technicznych na podstawie pracy Wpływ wielkości budowanych statków na podstawowe urządzenia techniczne stoczni (promotor - prof. Aleksander Potyrała)^[5].

Uczestniczył m.in. w:

• odbudowie, modernizacji i rozbudowie stoczni produkcyjnych i remontowych;
• opracowywaniu nowych procesów technologicznych budowy dużych statków pełnomorskich i doków pływających, które miały na celu łączenie metodą połówkową statków w Stoczni Gdynia oraz metodą segmentową doków na wodzie w Gdańskiej Stoczni Remontowej;
• projektowaniu i budowie konstrukcji i technologii jednostek pływających z tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknem szklanym, przeznaczonych dla ratownictwa okrętowego oraz jednostki rybactwa i Marynarki Wojennej;
• opracowywaniu nowych procesów technologicznych remontów statków, polegających na całkowitej wymianie poszycia dna zewnętrznego, przebudowie statku typu OBO na zbiornikowiec kwasu fosforowego oraz przedłużaniu kadłubów statków.

Od 1948 roku był związany z Politechniką Gdańską. Zorganizował i kierował Katedrą i Zakładem Technologii Okrętów i Organizacji Przemysłu Okrętowego. Utworzył specjalność technologia okrętów, wypromował pierwszych w Polsce doktorów w tej dziedzinie. W latach 1981–1984 pełnił funkcję rektora Politechniki Gdańskiej, na której pracował do przejścia na emeryturę w 1988 roku.

W 1993 roku zorganizował Forum Okrętowe (Związek Pracodawców Przemysłu Okrętowego) i czterokrotnie (w latach 1993-2003) wybierany był jego przewodniczącym. Od 2003 roku pełnił funkcję honorowego przewodniczącego Forum. Forum Okrętowe jako pierwsza organizacja z krajów byłego bloku socjalistycznego zostało przyjęte w 1995 roku do Association of European Shipbuilders & Shiprepairers.

W 2000 roku wystąpił w dokumentalnym filmie Krzysztofa Magowskiego pt. Świat moich wujków.

Od 11 listopada 1947 roku był żonaty z Marią Teresą Meissner (ur. 1929), miał czworo dzieci i ośmioro wnucząt^[3].

Zmarł w Sopocie, pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie (kwatera C1-3-1)^[6].

• Trasowanie okrętowe,
• Technologia budowy kadłubów okrętowych,
• Technologia remontu kadłubów okrętowych,
• Organizacja produkcji w stoczniach (współautor),
• Technologia wyposażania statków,
• Oil Spill Response in Maritime Environment,
• Życie i pasje. Wspomnienia, tom I, II,III.

Był doktorem honoris causa następujących uczelni:

• Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów w Leningradzie (1970)
• Uniwersytetu w Glasgow (1983)
• Uniwersytetu w Rostocku (1987)
• Politechniki Gdańskiej (1988)^[7]
• Akademii Marynarki Wojennej (2002)^[8]
• Politechniki Szczecińskiej (2003)^[9]

Za wszechstronną działalność otrzymał szereg wyróżnień i medali krajowych i zagranicznych, a także: Nagrodę Państwową I stopnia (1970)^[3], Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998)^[10], Order Sztandaru Pracy I klasy, Medal „Za zasługi dla obronności kraju”^[11], złoty medal Froude’a za wybitne osiągnięcia w technologii okrętowej, członek honorowy SIMP^[12], Medal św. Wojciecha (2005) mu za zasługi dla rozwoju nauki i techniki^[13].

Profesor Jerzy Doerffer został również członkiem honorowym Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich ^[12], co świadczy o jego znaczącym wkładzie w rozwój okrętownictwa oraz promocję inżynierii mechanicznej w Polsce.^[14]

• Prof. zw. dr inż. Jerzy Wojciech Doerffer, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB)  .
• Ludzie i ich historie - Profesor Doerffer - film, reportaż, cyfrowa.tvp.pl