Jerzy Potulicki

W następnym artykule zostanie przeanalizowany wpływ Jerzy Potulicki na współczesne społeczeństwo. Od momentu powstania Jerzy Potulicki wywarł znaczący wpływ na różne aspekty życia codziennego, od kultury po ekonomię. W całej historii Jerzy Potulicki był przedmiotem intensywnych debat i dyskusji, budząc pasje i generując ruchy społeczne. W tym sensie istotne jest dokładne zbadanie przyczyn i konsekwencji obecności Jerzy Potulicki w naszym życiu, a także jego potencjału do kształtowania przyszłości. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu artykuł ten stara się przedstawić wszechstronną wizję tego, jak Jerzy Potulicki zmienił i nadal zmienia świat, w którym żyjemy.

Jerzy Potulicki-Skórzewski
Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1894
Kaltenleutgeben

Data i miejsce śmierci

15 sierpnia 1950
Abidżan

Obywatelstwo

polskie

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)

Jerzy Potulicki-Skórzewski (ur. 27 lipca 1894 w Kaltenleutgeben, zm. 15 sierpnia 1950 w Abidżanie) – polski hrabia[1], wojskowy, dyplomata, podporucznik armii Cesarstwa Niemieckiego, rotmistrz Wojska Polskiego, bobsleista, uczestnik Zimowych Igrzysk Olimpijskich w St. Moritz w 1928 roku.

Życiorys

Urodzony w Austro-Węgrzech w Kaltenleutgeben, jako syn I ordynata na Próchnowie hrabiego Zygmunta Potulickiego i markizy Marii Anny Schey[2].

Jerzy Potulicki-Skórzewski ukończył szkołę średnią i był studentem kilku zagranicznych uczelni. Oprócz języka ojczystego (polskiego) władał biegle językiem niemieckim, francuskim, angielskim, węgierskim i hiszpańskim. Podczas I wojny światowej służył w armii niemieckiej w stopniu podporucznika.

W tym czasie nabawił się gruźlicy. W 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Jego macierzystym oddziałem był 21 pułk Ułanów Nadwiślańskich[3], do którego został przeniesiony w rezerwie jako kapitan. Podczas leczenia gruźlicy w Szwajcarii pełnił funkcję attaché wojskowego w polskiej ambasadzie w Bernie. Od 1919 roku służył jako kapitan w 16 pułku Kawalerii Wielkopolskiej. W sierpniu 1920 roku w czasie bitwy warszawskiej był osobistym adiutantem Wojskowego Gubernatora Warszawy Franciszka Latinika[4]. W 1922 roku został odznaczony Krzyżem Walecznych[5]. Później dołączył do służby w Departamencie Zagranicznym Urzędu Prezydenta i został łącznikiem z Ministerstwa Spraw Zagranicznych na II. Oddział Najwyższego Dowództwa.

Został członkiem polskiej ekipy bobslejowej na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1928 roku, gdzie zajął 17. miejsce w konkurencji 5 bobslejowych[6]. Jego krewnym był inny bobsleista i członek polskiej ekipy na tych igrzyskach, Józef Broel-Plater.

Przeniesiony do rezerwy w stopniu rotmistrza.

Przypisy

  1. ↑ Genealogisches Handbuch des Adels, Gräfliche Häuser III, Limburg a. d. Lahn: C.A. Starke Verlag 1965, tom 35, str. 264
  2. ↑ Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 776.
  3. ↑ Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 229. .
  4. ↑ Piotr Krzysztof Marszałek. Wojskowy Gubernator Warszawy. Sierpień–wrzesień 1920 roku. „Acta Universitatis Wratislaviensis”. 2616, s. 237–260, 2004. Wrocław. 
  5. ↑ Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 6285/22 G.M.I. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 11, s. 348)
  6. ↑ Résultats des Concurs des IImes Jeux Olympicques d'hiver – Official Report. 1928, s. 13.

Bibliografia